Zakaz tortur i złego traktowania - charakterystyka
Zakaz tortur i nieludzkiego lub poniżającego traktowania w orzecznictwie ETPCz
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Jak Trybunał twierdził przy wielu okazjach, złe traktowanie musi osiągnąć minimalny stopień dolegliwości, aby wchodziło w zakres Artykułu 3. Ocena tego minimum jest relatywna: zależy od wszystkich okoliczności sprawy, takich jak czas trwania tego zachowania, jego fizyczne i psychiczne efekty oraz, w niektórych przypadkach, płeć, wiek i stan zdrowia ofiary.
Trybunał uznawał zachowanie za „nieludzkie”, jeżeli, inter alia, było ono stosowane z premedytacją przez wiele godzin i spowodowało albo faktyczne uszkodzenie ciała, albo intensywne fizyczne i psychiczne cierpienie.
Trybunał uznawał traktowanie za „poniżające”, jeżeli miało ono na celu wywołanie w ofierze uczucia strachu, udręczenia i niższości będącego w stanie poniżyć i upokorzyć.
Z drugiej strony, Trybunał stale podkreślał, że wchodzące w grę cierpienie i poniżenie musi w każdym razie wykraczać poza nieunikniony element cierpienia lub poniżenia związany z daną formą zgodnego z prawem traktowania lub karania.
Pytanie, czy celem traktowania było poniżenie lub upokorzenie ofiary jest kolejnym elementem, który należy wziąć pod uwagę, brak takiego celu jednak nie może jednoznacznie wykluczać naruszenia Artykułu 3 (zob. Labita przeciwko Włochom [GC], nr 26772/95).
Zarzuty złego traktowania muszą być poparte właściwym dowodem. Do oceny tego dowodu, Trybunał przyjmuje standard dowodu ,,ponad wszelką wątpliwość”, ale dodaje, że taki dowód może wynikać z powiązanego istnienia dostatecznie mocnych, oczywistych i zgodnych ze sobą ustaleń lub niemożliwych do obalenia domniemań faktycznych.
Dejnak przeciwko Polsce (Skarga nr 9635/13)
Standard: 8432
Artykuł 3 Konwencji chroni jedną z najbardziej fundamentalnych wartości społeczeństwa demokratycznego. Nawet w najtrudniejszych okolicznościach, takich jak walka z terroryzmem lub przestępczością kryminalną, Konwencja zabrania kategorycznie tortur oraz nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania bez względu na zachowanie ofiary.
Natura przestępstw rzekomo popełnionych przez skarżącego pozostaje zatem bez znaczenia dla celów Artykułu 3 (zob. Labita przeciwko Włochom [GC], skarga nr 26772/95, ECHR 2000-IV; Indelicato przeciwko Włochom, skarga nr 31143/96, 18 z października 2001 roku; Öcalan przeciwko Turcji [GC], skarga nr 46221/99, ECHR 2005; oraz Ramirez Sanchez przeciwko Francji [GC], skarga nr 59450/00, ECHR-2006 i następne, z kolejnymi odniesieniami
Trybunał uznawał zachowanie za „nieludzkie”, jeżeli, inter alia, było ono stosowane z premedytacją przez wiele godzin i spowodowało albo faktyczne uszkodzenie ciała, albo intensywne fizyczne i psychiczne cierpienie. Trybunał uznawał traktowanie za „poniżające”, jeżeli miało ono na celu wywołanie w ofierze uczucia strachu, udręczenia i niższości będącego w stanie poniżyć i upokorzyć. Z drugiej strony, Trybunał stale podkreślał, że wchodzące w grę cierpienie i poniżenie musi w każdym razie wykraczać poza nieunikniony element cierpienia lub poniżenia związany z daną formą zgodnego z prawem traktowania lub karania (zob. m.in. wyrok w sprawie Kudła). Pytanie, czy celem traktowania było poniżenie lub upokorzenie ofiary jest kolejnym elementem, który należy wziąć pod uwagę, brak takiego celu jednak nie może jednoznacznie wykluczać naruszenia Artykułu 3 (zob. Van der Ven przeciwko Holandii, skarga nr 50901/99, ECHR 2003-II).
Piechowicz przeciwko (Skarga nr 20071/07)
Standard: 4669