Zaskarżalność braku rozstrzygnięcie o obligatoryjnym zakazanie prowadzenia pojazdów

W myśl art. 42 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dacie orzekania przez Sąd Rejonowy, w razie skazania sprawcy występku z art. 177 k.k. który zbiegł z miejsca zdarzenia, realizując w ten sposób dyspozycję art. 178 § 1 k.k., obligatoryjnie należało orzec zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych albo pojazdów mechanicznych określonego rodzaju. Sąd zaniechał orzeczenia tego środka karnego i w ten sposób rażąco naruszył art. 42 § 2 k.k., co miało istotny wpływ na treść wyroku.

Z uwagi na to, że skarżony niniejszą kasacją wyrok sądu obarczony jest uchybieniem polegającym w istocie na braku obligatoryjnego rozstrzygnięcia w przedmiocie środka karnego i w postępowaniu kasacyjnym nie jest możliwe uchylenie orzeczenia wyłącznie w części, której orzeczenie to nie zawiera, a więc np. co do braku w nim rozstrzygnięcia w kwestii środka karnego (tak uchwała SN z dnia 25 marca 2010 r., I KZP 36/09) zasadnym było zaskarżenie wyroku w części dotyczącej orzeczenia o karze; tym bardziej, iż środek karny jest składnikiem ogółu represji stosowanej za przypisane przestępstwo. Sąd kształtuje sankcje mając na względzie sumę jej elementów. Dlatego uchylono wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze, co pociągnęło za sobą uchylenie również rozstrzygnięć w zakresie warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności i kary grzywny.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd będzie miał na względzie, że z uwagi na zakres zaskarżenia wyroku na niekorzyść oskarżonego, nie można w zakresie uchylonych rozstrzygnięć (ewentualnej kary pozbawienia wolności, okresu zawieszenia jej wykonania i kary grzywny) orzec surowiej, a to ze względu na dyspozycję art. 443 k.p.k.

Wyrok SN z dnia 1 września 2011 r., V KK 168/11

Standard: 60388 (pełna treść orzeczenia)