Wezwanie do wskazania sposobu ustalenia (wyliczenia) wartości przedmiotu zaskarżenia kasacyjnego

Wezwanie pełnomocnika skarżącego do wskazania sposobu ustalenia (wyliczenia) wartości przedmiotu zaskarżenia kasacyjnego również nie jest pozbawione racji. Służy bowiem skontrolowaniu, czy wartość podana przez skarżącego („4 x 10.000 zł”) jest rzeczywistą wartością przedmiotu zaskarżenia, co ma niebagatelne znaczenie dla ustalenia dopuszczalności skargi kasacyjnej ze względu na tę wartość (art. 398[2] § 1 zdanie pierwsze k.p.c.).

Sąd drugiej instancji ma obowiązek sprawdzić (ustalić i ocenić), czy skarga kasacyjna jest dopuszczalna, a w razie stwierdzenia, że jej dopuszczalność jest wykluczona z przyczyn określanych jako ograniczenia ratione valoris, skargę tę odrzucić (art. 398[6] § 2 k.p.c.). Sąd drugiej instancji nie jest związany oznaczeniem wartości przedmiotu zaskarżenia kasacyjnego przez stronę wnoszącą skargę i może to oznaczenie poddać kontroli.

W sytuacji, gdy pełnomocnik strony skarżącej faktycznie odmówił przedstawienia sposobu obliczenia wartości przedmiotu zaskarżenia, jedynym sposobem na ustalenie rzeczywistej wartości przedmiotu zaskarżenia kasacyjnego było uruchomienie formalnej procedury sprawdzenia wartości przedmiotu zaskarżenia w trybie określonym w art. 25 w związku z art. 368 § 2 w związku z art. 398[21] k.p.c. Wymagało to wydania formalnego postanowienia Sądu Apelacyjnego o sprawdzeniu wartości przedmiotu zaskarżenia i zarządzeniu ewentualnego dochodzenia (art. 25 § 1 k.p.c.), a następnie postanowienia ustalającego wartość przedmiotu zaskarżenia i dalsze procesowe konsekwencje tego ustalenia (w tym również ewentualnego częściowego odrzucenia skargi kasacyjnej).

Postanowienie SN z dnia 26 sierpnia 2021 r., I UZ 7/21

Standard: 60215 (pełna treść orzeczenia)