Utrwalona praktyka (zwyczaj zakładowy) przyznawania nagród

Zwyczaj zakładowy może także normować sposób podejmowania decyzji (reprezentacji pracodawcy) o przyznaniu nagrody.

W wyroku SN z dnia 13 stycznia 2016 r., II PK 301/14 uwzględniono, że nagrody zwyczajowo były przyznawane na podstawie decyzji dwóch członków zarządu (prezesa i wiceprezesa) pozwanego pracodawcy, którzy decyzje w sprawach przysługiwania i wypłaty spornych nagród uznaniowych powinni podejmować zawsze razem (wspólnie), stosownie do przyjętej i utrwalonej praktyki (zwyczaju) łącznej reprezentacji pozwanego pracodawcy.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie zasadności roszczenia o wypłatę nagrody wymaga ustalenia i rozważanie obowiązujących na zasadzie utrwalonej praktyki (zwyczaju zakładowego) zasad przyznawania nagród dla członków zarządu pozwanego. Można bowiem sobie wyobrazić sytuację, w której pracodawca staje się zobowiązany do wypłaty nagrody pracowniczej, o przyznaniu której zadecydował podmiot zewnętrzny (osoba trzecia), który stosowne uprawnienie zyskał wskutek autonomicznej decyzji pracodawcy wyrażonej wprost (np. w regulaminie przyznawania nagród) albo który w drodze zwyczaju zakładowego wykonywał uprawnienia pracodawcy w zakresie dotyczącym przyznawania nagród jego pracownikom.

Praktyka przyznawania nagród ma szczególne znaczenie w przypadku uprawnionych do nagrody pracowników spółek córek, gdy faktyczne decyzje o przyznaniu nagrody podejmuje spółka matka a spółka córka (jej organy) – będąca faktycznym pracodawcą – jest jedynie wykonawcą woli wyrażonej przez organ spółki matki.

Wyrok SN z dnia 22 września 2021 r., III PSKP 33/21

Standard: 60125 (pełna treść orzeczenia)

Utrwalony zwyczaj zakładowy obowiązujący w kasynach gier hazardowych oparty o zobiektywizowany i sparametryzowany punktowy udział pracowników w podziale środków pieniężnych pochodzących z obligatoryjnie gromadzonej i dzielonej przez pracodawcę puli napiwków stanowi zatem źródło zobowiązania pracodawcy do wypłaty dodatkowego premiowego ekwiwalentu za pracę, które w istotny sposób uzupełnia zasadnicze wynagrodzenia ustalane na niskim poziomie minimalnego wynagrodzenia za pracę (art. 56 i art. 354 k.c. w związku z art. 300 k.p.)

Zorganizowany przez pracodawcę system pozyskiwania środków finansowych z napiwków wypłacanych następnie przez niego pracownikom umożliwia oferowanie im niższych wynagrodzeń zasadniczych rekompensowanych perspektywą uzyskiwania dodatkowego dochodu z pracy z tytułu zorganizowanego udziału w podziale motywacyjnego funduszu napiwkowego (por. wyrok SN z dnia 10 września 2010 r., II UK 98/10). W tej trafnej interpretacji, zorganizowanie systemu dodatkowego wynagradzania „napiwkowego”, zarzadzanie i podział zgromadzonych z napiwków środków finansowych według zobiektywizowanego mechanizmu punktowego oznacza zatem, że pozwany pracodawca nie tylko jest jego faktycznym i prawnym dysponentem, ale równocześnie jest jego prawnym beneficjentem, który może proponować i ustalać wynagrodzenie podstawowe (zasadnicze) w niskiej wysokości, wypłacając dodatkowo ekwiwalent w postaci znaczącego udziału finansowego w podziale zgromadzonego funduszu „napiwkowego”. Uznanie świadczenia w postaci rejestrowanych napiwków za przychód, a przeto także ekwiwalent finansowy ze stosunku pracy, nie zależy od źródła jego finansowania, jeżeli takie wypłaty wynikają ze świadczenia pracy i są realizowane przez zaplanowane działania pozwanego pracodawcy według zorganizowanego systemu podziału środków finansowych obligatoryjnie przezeń gromadzonych, które wykorzystuje jako istotne źródło odpłatności pracy.

Utrwalony zwyczaj zakładowy obowiązujący w kasynach gier hazardowych oparty o zobiektywizowany i sparametryzowany punktowy udział pracowników w podziale środków pieniężnych pochodzących z obligatoryjnie gromadzonej i dzielonej przez pracodawcę puli napiwków stanowi zatem źródło zobowiązania pracodawcy do wypłaty dodatkowego premiowego ekwiwalentu za pracę, które w istotny sposób uzupełnia zasadnicze wynagrodzenia ustalane na niskim poziomie minimalnego wynagrodzenia za pracę (art. 56 i art. 354 k.c. w związku z art. 300 k.p.)

Wyrok SN z dnia 6 sierpnia 2019 r., II PK 122/18

Standard: 60127 (pełna treść orzeczenia)