Zależność wysokości odszkodowania od rodzaju winy (art. 119 i art. 122 k.p.)

Przypisanie pracownikowi obowiązku naprawienia szkody w pełnej wysokości jest równoznaczne z twierdzeniem, że do wyrządzającego szkodę umyślnie nie stosuje się ulgi przewidzianej w art. 119 k.p. (wyrok SN z dnia 9 września 1976 r., IV PR 132/76), jak również rozwiązań wskazanych w art. 117 k.p. i art. 118 k.p. (uchwała składu siedmiu sędziów SN z dnia 30 maja 1975 r., V PZP 3/75) oraz art. 120 k.p., art. 121 § 2 k.p. i art. 121[1] § 2 k.p.

Wyrok SN z dnia 26 października 2022 r., II PSKP 33/22

Standard: 73855 (pełna treść orzeczenia)

W świetle art. 119 i art. 122 k.p. rodzaj winy, jaka została przypisana pracownikowi implikuje wysokość zasądzanego odszkodowania, które przy winie nieumyślnej obejmuje poniesione przez pracodawcę straty, jednak nie przekracza trzymiesięcznego wynagrodzenia pracownika (art. 115 i art. 119 k.p.), a przy winie umyślnej powinno wyrównać całą wyrządzoną szkodę, a więc zarówno poniesione straty, jak i utracone korzyści - art. 122 k.p. (por. wyrok SN z dnia 22 sierpnia 2019 r., I PK 103/18).

Wyrok SN z dnia 24 lutego 2021 r., III PSKP 5/21

Standard: 59715 (pełna treść orzeczenia)