Proporcjonalność ingerencji w wolność wyrażania poglądów, opinii, słowa

Charakter i surowość nakładanych sankcji, jak również "odpowiedniość" i "wystarczający charakter" wywodów sądów krajowych, są kwestiami szczególnie istotnymi przy dokonywaniu oceny proporcjonalności ingerencji zgodnie z art. 10 ust. 2 (zob. Filipowić). Podobnie musi istnieć racjonalna relacja proporcjonalności między kwotą jakiegokolwiek zasądzonego odszkodowania a ... doznaną ... szkodą ... [moralną]" przez powoda (zob. Tolstoy Miloslavsky; zob. także Steel i Morris przeciwko Wielkiej Brytanii, skarga nr 68416/01, ECHR 2005, gdzie Trybunał wskazuje, że odszkodowanie "przyznane ... choć względnie umiarkowane w stosunku do współczesnych standardów ... [było] ... bardzo duże w porównaniu do skromnych przychodów i środków [posiadanych przez] .... skarżących ..." i, jako takie, stanowiło naruszenie Konwencji).

TEŠIĆ przeciwko Serbii (Skarga nr 4678/07 oraz 50591/12)

Standard: 4593

Nota źródłowa

Trybunał musi ustalić, czy podjęte środki były “proporcjonalne do osiągnięcia przewidzianego prawem celu” (zob. spośród wielu innych orzeczeń, Chauvy i Inni przeciwko Francji, nr 64915/01, ECHR 2004‑VI). Czyniąc tak, Trybunał musi się upewnić, że władze krajowe, opierając się na dopuszczalnej ocenie istotnych faktów, zastosowały standardy, które były zgodne z zasadami zawartymi w Artykule 10 (zob. spośród wielu innych orzeczeń, Zana przeciwko Turcji, wyrok z dnia 25 listopada 1997, Raporty 1997‑VII, pp. 2547‑48).

W wykonywaniu swoich kompetencji nadzorczych, Trybunał musi spojrzeć na kwestionowaną ingerencję w całościowym świetle sprawy, w tym treści, w jakich zostały poczynione komentarze skarżącej.

Nadto charakter i surowość wymierzonych kar to również czynniki, które powinny być wzięte pod uwagę przy ocenie proporcjonalności ingerencji w wolność wyrażania opinii, zagwarantowaną w Artykule 10 (zob. spośród wielu innych orzeczeń, Skałka, przytoczone powyżej; Kwiecień przeciwko Polsce, nr 51744/99, 9 stycznia 2007; oraz Semik‑Orzech przeciwko Polsce nr 39900/06, 15 listopada 2011).

Trybunał musi zbadać, czy biorąc pod uwagę wszystkie istotne okoliczności niniejszej sprawy, ostateczny wyrok sądu krajowego stanowił nieproporcjonalne naruszenie prawa skarżącej do wolności wyrażania opinii. Postępując w ten sposób, Trybunał musi ustalić, czy w okolicznościach sprawy została zachowana należyta równowaga między z jednej strony koniecznością ochrony władzy sądowniczej, a z drugiej strony ochroną wolności wyrażania opinii skarżącej.

Łopuch przeciwko Polsce (Skarga nr 43587/09)

Standard: 4591

Nota źródłowa