Zakres kontroli ETPCz naruszenia wolności słowa
Ograniczenia i kryteria ingerencji w wolność wyrażania poglądów i opinii
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Zadaniem Trybunału wykonującego swój nadzór, nie jest zastąpienie właściwych sądów krajowych, ale sprawdzenie zgodnie z Artykułem 10, czy ich decyzje zostały podjęte zgodnie z marginesem uznania. Nie oznacza to, że nadzór jest ograniczony do ustalenia, czy odpowiadające państwo skorzystało ze swojego prawa rozsądnie, ostrożnie i w dobrej wierze; zadaniem Trybunału jest sprawdzenie zaskarżonej ingerencji w świetle całej sprawy, włączając treść oświadczeń przeciwko skarżącemu oraz kontekst, w jakim zostały wypowiedziane.
Trybunał, w szczególności musi ustalić, czy powody przytaczane przez krajowe władze w celu usprawiedliwienia ingerencji, były istotne i wystarczające i czy zastosowane środki były proporcjonalne do realizacji słusznego celu. Kierując się tym, Trybunał jest usatysfakcjonowany, ponieważ władze krajowe, opierając się na dopuszczalnej ocenie istotnych faktów, zastosowały standardy, które były zgodne z zasadami zawartymi w Artykule 10.
Trybunał musi także upewnić się, czy władze krajowe wyważyły odpowiednią równowagę pomiędzy ochroną wolności słowa określonej w Artykule 10 a ochroną dobrego imienia tych, przeciwko którym zostały skierowane zarzuty, co stanowi aspekt prawa do prywatności, chroniony przez Artykuł 8 Konwencji.
Ziembiński przeciwko Polsce (Skarga nr 46712/06)
Standard: 4582
Zgodnie z orzecznictwem, im poważniejszy stawia się zarzut, tym mocniejsze faktyczne podstawy należy ku temu przedstawić (patrz Cumpănă i Mazăre; Pedersen i Baadsgaard; powołana wyżej, oraz Rumyana Ivanova przeciwko Bułgarii, nr 36207/03, 14 lutego 2008). Zarzut postawiony w przedmiotowej sprawie miał charakter poważny, ponieważ podważał uczciwość zawodową adwokata i kwestionował jego sumienność (patrz Wołek i Inni przeciwko Polsce (dec.), nr 20953/06, 21 października 2008, mutatis mutandis), stąd też wymagał dogłębnego zbadania ze strony skarżącej.
Zadaniem Trybunału w sprawowaniu swojej funkcji nadzorczej nie jest zastępowanie właściwych sądów krajowych, lecz raczej poddanie ocenie – na podstawie Artykułu 10 – decyzji przez te sądy wydanych, zgodnie z ich uprawnieniami w zakresie swojej uznaniowości. Nie oznacza to jednak, że tego rodzaju nadzór ogranicza się do rozstrzygnięcia, czy pozwane Państwo realizuje swoją uznaniowość w rozsądnym zakresie, dokładnie i w dobrej wierze; zadaniem Trybunału jest bowiem przyjrzeć się zaskarżonej ingerencji w świetle całokształtu sprawy, łącznie z treścią zarzucanych skarżącemu stwierdzeń oraz kontekstem, w jakim je wygłosił.
W szczególności Trybunał musi stwierdzić, czy powody powoływane przez władze krajowe dla uzasadnienia ingerencji były zasadne i wystarczające, oraz czy zastosowany środek pozostawał w odpowiedniej proporcji do realizacji uprawnionych celów. Czyniąc to, Trybunał musi się upewnić, że władze krajowe, opierając się na akceptowalnej ocenie odpowiednich faktów, zastosowały standardy pozostające w zgodzie z zasadami zapisanymi w Artykule 10.
Trybunał musi również ustalić, czy władze krajowe znalazły uczciwą równowagę pomiędzy ochroną wolności wypowiedzi, zapisaną w Artykule 10, a ochroną dobrego imienia osób, przeciwko którym wytoczono zarzuty, a więc prawem, które – stanowiąc aspekt życia prywatnego – podlega ochronie na mocy Artykułu 8 Konwencji.
Charakter i surowość nałożonych kar także stanowią czynniki, jakie należy uwzględnić przy dokonywaniu oceny proporcjonalności ingerencji w stosunku do wolności wypowiedzi gwarantowanej na podstawie Artykułu 10 (patrz Skałka przeciwko Polsce, nr 43425/98, 27 maja 2003; Kwiecień przeciwko Polsce, nr 51744/99, 9 stycznia 2007).
Semik- Orzech przeciwko Polsce (Skarga nr 39900/06)
Standard: 4583