Niecelowe przywrócenie do pracy ze względu na niezdolność do wykonywania pracy na określonym stanowisku

Niezdolność do wykonywania pracy na określonym stanowisku, udokumentowana zaświadczeniem lekarza medycyny pracy, stanowi o niemożliwości przywrócenia pracownika do pracy w rozumieniu art. 45 § 2 k.p.

Stosownie do art. 229 § 4 k.p. pracodawca nie może dopuścić do pracy pracownika, który nie przedstawi aktualnego orzeczenia lekarza medycyny pracy, świadczącego o zdolności do wykonywania pracy. 

Regulacje bhp nie wymagają przy tym co do zasady od pracodawcy, by znalazł dla pracownika niezdolnego do określonej pracy inną pracę. Wyjątkami pozostają unormowania art. 230 k.p. i 231 k.p. związane ze skutkami powstającej lub powstałej choroby zawodowej lub wypadku przy pracy. Ani o chorobie zawodowej, ani o wypadku przy pracy jako przyczynach niezdolności powódki do pracy mówić nie można. Z innych sytuacji, jedynie pracownicy w ciąży pracodawca musi zapewnić inną pracę, jeśli dotychczas przez nią wykonywana praca kobietom w ciąży pozostaje wzbroniona (art. 179 § 1 k.p.). Także z punktu widzenia tej normy powódka nie wymagała zapewnienia innej pracy. Nie ma zatem przesłanek, dla których – w razie przywrócenia powódki – pracodawca musiałby jej zapewnić pracę na innym stanowisku.

Wyrok SN z dnia 13 lipca 2011 r., I PK 8/11

Standard: 59430 (pełna treść orzeczenia)

Konieczność zatrudnienia nowych pracowników z odpowiednimi kwalifikacjami, których powód nie posiada przemawia za uznaniem niecelowości przywrócenia go do pracy (art. 45 § 2 KP).

Wyrok SN z dnia 9 lutego 1999 r., I PKN 565/98

Standard: 25266 (pełna treść orzeczenia)

Sprzeczna ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem prawa przywrócenia do pracy na poprzednich warunkach jest próba uczynienia z tego prawa użytku, gdy pracownik nie chce i ze względów zdrowotnych nie może na tym stanowisku wykonywać części normalnych zadań.

Wyrok SN z dnia 9 grudnia 1998 r., I PKN 502/98

Standard: 25267 (pełna treść orzeczenia)