Zażalenie na oddalenie skargi na czynność komornika, polegającą na zajęciu ruchomości

Na postanowienie sądu rejonowego oddalającego skargę na czynność komornika, polegającą na zajęciu ruchomości, nie przysługuje zażalenie.

 O dopuszczalności zażalenia na postanowienie sądu rozstrzygające skargę na czynności komornika decydują dwa przepisy, a mianowicie: art. 767 § 3 k.p.c. i art. 13 § 2 k.p.c. Pierwszy z nich stanowi, że zażalenie na postanowienie sądu przysługuje w wypadkach w ustawie wskazanych, tj. wskazanych w księdze drugiej (Postępowanie egzekucyjne) części drugiej kodeksu postępowania cywilnego. Natomiast drugi - nakazuje przepisy o procesie stosować odpowiednio do innych rodzajów postępowań unormowanych w tym kodeksie, chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej. W postępowaniu egzekucyjnym ma zatem odpowiednie zastosowanie m.in. art. 394 § 1 k.p.c., wymieniający postanowienia sądu pierwszej instancji zarządzenia przewodniczącego, na które przysługuje zażalenie do sądu rewizyjnego.

Nie jest możliwe przyjęcie, że postanowienie sądu oddalające skargę na czynność komornika, polegającą na zajęciu ruchomości, jest postanowieniem kończącym postępowanie egzekucyjne, albowiem przepisy kodeksu postępowania cywilnego przewidują w takim wypadku dalszy etap postępowania w postaci sprzedaży zajętej ruchomości (art. 864 i nast. k.p.c.). Dlatego zażalenie na takie postanowienie nie przysługuje, albowiem nie jest ono postanowieniem kończącym postępowanie w sprawie w rozumieniu art. 394 § 1 in principio k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.

Uchwała SN z dnia 15 września 1995 r., III CZP 110/95

Standard: 58397 (pełna treść orzeczenia)