Swoboda przemieszczania - nakaz cyklicznej oceny zasadności zakazu przemieszczania się

Trybunał wielokrotnie wypowiadał się, że Artykuł 2 Protokołu nr 4 do Konwencji gwarantuje każdej osobie prawo do swobodnego poruszania się, włączając w to prawo opuszczenia jednego kraju i wyjazdu do innego, jeśli dana osoba zostanie do niego przyjęta. Każde ograniczenie w tym zakresie tego musi mieć podstawę prawną i być zgodne z uprawnionym celem odnoszącym się do trzeciego paragrafu i nie może uderzać w równowagę między interesem publicznym oraz prawami jednostki (zob. Baumann przeciwko Francji, numer skargi 33592/96, ECHR 2001-V, i Reiner przeciwko Bułgarii, numer skargi 46343/99, z 23 maja 2006 roku).

Trybunał wielokrotnie powtarzał, że nawet gdy istnieje początkowo prawne ograniczenie wolności jednostki dotyczące swobody przemieszczania się, utrzymywani tego zakazu automatycznie przez dłuższy okres, może stać się nieproporcjonalnym środkiem, naruszającym indywidualne prawa (zob. Reiner). W opinii Trybunału, urzędy nie mają kompetencji utrzymywania przez dłuższy okres restrykcji dotyczących swobody poruszania się, jeśli nie poddają cyklicznej ocenie uzasadnienia zastosowaniu takiego zakazu. Jednakże w przedstawionej sprawie, ocena taka miała miejsce tylko raz, na prośbę skarżącego, co mogło wskazywać, że zakaz podróżowania był w rzeczywistości zakazem automatycznym, traktowanym jako ogólny środek o nieokreślonym czasie trwania. Trybunał uważa, że takie działanie koliduje z nałożonymi na urzędy/administrację obowiązkami polegającymi na ustaleniu czy zgodnie z wymogami Artykułu 2 Protokołu nr 4 do Konwencji, ingerencja w prawo skarżącego do wyjazdu z Polski pozostała uzasadniona przez cały czas jej trwania. W konsekwencji, nastąpiło naruszenie prawa skarżącego, gwarantowanego w Artykule 2 § 2 Protokołu nr 4.

A.E. przeciwko Polsce (Skarga nr 14480/04)

Standard: 4533

Nota źródłowa