Rażące zaprzeczenie sprawiedliwości
Prawo do sądu sprawiedliwego i rzetelnego
W orzecznictwie Trybunału pojęcie „rażące zaprzeczenie sprawiedliwości” jest utożsamiane z procesem, który jest jawnie sprzeczny z postanowieniami art. 6 lub chronionymi przez niego zasadami (patrz, między innymi, Sejdovic przeciwko Włochom [WI], nr 56581/00, ETPC 2006‑II oraz Othman (Abu Qatada)).
W sprawie Othman (Abu Qatada), cytując wiele przykładów ze swojego orzecznictwa, Trybunał odniósł się do pewnych form niesprawiedliwości, które mogłyby stanowić pozbawienie prawa do rzetelnego procesu. Obejmują one skazanie in absentia bez następczej możliwości ponownego rozpatrzenia meritum oskarżenia; rozprawę sądową w trybie uproszczonym oraz postępowanie prowadzone z całkowitym brakiem poszanowania prawa do obrony; przetrzymywanie bez dostępu do niezależnego i bezstronnego sądu w celu rozpatrzenia legalności przetrzymywania oraz umyślne i systematyczne odmawianie dostępu do prawnika, zwłaszcza dla osoby zatrzymanej w obcym państwie.
W innych sprawach Trybunał również przywiązywał wagę do faktu, że jeżeli obywatel ma obowiązek stawić się przed sądem złożonym, nawet częściowo, z członków sił zbrojnych przyjmujących rozkazy od władzy wykonawczej, gwarancje bezstronności i niezawisłości budzą poważne wątpliwości (patrz Incal przeciwko Turcji, 9 czerwca 1998 roku, Reports of Judgments and Decisions 1998‑IV oraz Öcalan, przytoczona powyżej).
Husayn (Abu Zubaydah) przeciwko Polsce (Skarga nr 7511/13)
Standard: 4519