Powaga rzeczy osądzonej postanowienia częściowego

Podobnie jak w wypadku wyroku częściowego postanowienie częściowe korzysta z powagi rzeczy osądzonej (art. 36 k.p.c.) w granicach przedmiotu rozstrzygnięcia między tymi samymi stronami. Konsekwencją procesową tego, że prawomocne postanowienie częściowe korzysta z powagi rzeczy osądzonej jest to, że nie można skutecznie wszcząć postępowania w tym samym przedmiocie i między tymi samymi stronami.

Jeżeli po uprawomocnieniu się postanowienia częściowego nastąpiła zmiana okoliczności przyjętych za podstawę jego wydania, to taka zmiana nie może stanowić podstawy do objęcia podziałem majątku, o którym już rozstrzygnięto w wymienionym postanowieniu.

Odmienne stanowisko byłoby naruszeniem powagi rzeczy osądzonej. Prawomocne postanowienie częściowe jednak może być zaskarżone nadzwyczajnymi środkami zaskarżenia, a w szczególności rewizją nadzwyczajną, jako że kończy postępowanie co do określonego składnika majątkowego (art. 417 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.) oraz skargą o wznowienie postępowania (z wyłączeniem sytuacji przewidzianej w art. 524 § 1 k.p.c.). Do takiego postanowienia może również odnosić się uregulowanie wynikające z art. 358[1] § 3 k.c.

Uchwała SN z dnia 19 lutego 1992 r., III CZP 1/92

Standard: 57978 (pełna treść orzeczenia)