Zadośćuczynienie z tytułu naruszenia artykułu 6 ust. 1 Konwencji
Europejski Trybunał Praw Człowieka - postępowanie, właściwość
Trybunał przypomina, że najwłaściwszą formą zadośćuczynienia z tytułu naruszenia artykułu 6 ust. 1 byłoby zapewnienie, że skarżący – w najszerszym możliwym zakresie – zostanie postawiony w takiej sytuacji, w jakiej znalazłby się, gdyby przepis ten nie został naruszony (zob. Teteriny przeciwko Rosji, nr 11931/03, 30 czerwca 2005 r.; Jeličić przeciwko Bośni i Hercegowinie, nr 41183/02, ETPCz 2006‑XII oraz Mehmet i Suna Yiğit przeciwko Turcji, nr 52658/99, 17 lipca 2007 r.). Trybunał uznaje, że zasada ta ma zastosowanie również w odniesieniu do niniejszej sprawy. W konsekwencji Trybunał stwierdza, że najwłaściwszą formą zadośćuczynienia byłoby ponowne rozpoznanie sprawy zgodnie z wymogami artykułu 6 ust. 1 Konwencji, gdyby skarżący złożył taki wniosek (zob. mutatis mutandis Gençel przeciwko Turcji, nr 53431/99, 23 października 2003 r.).
Salduz przeciwko Turcji (Skarga nr 36391/02)
Standard: 4529