Uznanie żądania zasądzenia alimentów na rzecz małżonka na wypadek orzeczenia rozwodu w świetle art. 431 k.p.c.

Uznania żądania zasądzenia alimentów na rzecz małżonka na wypadek orzeczenia rozwodu nie jest wyłączona przepisem art. 431 k.p.c. Ustanowiony w nim zakaz poprzestania na uznaniu powództwa lub przyznania okoliczności faktycznych dotyczy m.in. spraw o rozwód (art. 425 k.p.c.) co jednak nie oznacza, że rozciąga się także na uregulowane artykułem 444 k.p.c., fakultatywne dochodzenie roszczeń alimentacyjnych. Ów zakaz dotyczy spraw "przewidzianych w rozdziale niniejszym", a jest to "Rozdział 1. Przepisy ogólne", kończący się na art. 435. Unormowanie dotyczące roszczeń alimentacyjnych dochodzonych w procesie o rozwód zawiera się w rozdziale 2 (artykuły od 436 do 446). Gdyby wolą ustawodawcy było objęcie zakazem także tej materii, to mógłby to uczynić choćby posługując się odniesieniem do działu (artykuły od 425 do 452), zamiast rozdziału, albo, tak jak w przypadku spraw o zniesienie wspólności majątkowej między małżonkami (art. 452 k.p.c.), postanowić o odpowiednim stosowaniu artykułu 431 k.p.c. przy orzekaniu o alimentach. Dla zgłoszenia roszczeń alimentacyjnych ustawa zastrzega formę wniosku złożonego przez którąkolwiek ze stron, choćby ustnie.

Artykuł 431 k.p.c. wyłącza tylko możliwość uznania powództwa, o wniosku z art. 444 milcząc. Brak jest podstaw by uznać, że chodzi jedynie o niedokładność, usuwalną za pomocą wykładni rozszerzającej tym bardziej, że ustalenie alimentów co do zasady może nastąpić w drodze porozumienia uprawnionego i zobowiązanego, również bez udziału sądu.

Wyrok SA w Warszawie z dnia 5 stycznia 2005 r., I ACa 971/04

Standard: 56619 (pełna treść orzeczenia)