Rei iudicatae w postępowaniu egzekucyjnym; wszczęcie nowej egzekucji
Powaga rzeczy osądzonej (art. 366 k.p.c.; art. 199 § 1 pkt 2 i art. 379 pkt 3 k.p.c.) Wszczęcie egzekucji na wniosek i z urzędu (art. 796 k.p.c.)
Przeprowadzenie egzekucji na podstawie tego samego tytułu wykonawczego nie wyklucza do chwili całkowitego zaspokojenia świadczenia objętego tym tytułem wszczęcia nowej egzekucji. Nie można więc mówić o przesłance rei iudicatae. Można tylko mówić o przesłance ukończenia postępowania egzekucyjnego, z którą wiążą się nie tylko istotne obowiązki organu egzekucyjnego i wierzyciela, ale także uprawnienia dłużnika (na przykład uprawnienia wynikające z art. 822, 825 pkt 2, art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c., art. 53 ust. 2 Prawa bankowego).
Wykonanie zobowiązania przez uiszczenie świadczenia nie jest zatem zdarzeniem stanowiącym punkt wyjścia do oceny ważności lub nieważności postępowania egzekucyjnego. Przyjąć więc należało, że postępowanie egzekucyjne prowadzone w celu wyegzekwowania świadczenia spełnionego wcześniej przez dłużnika dobrowolnie do rąk komornika nie jest dotknięte nieważnością.
Postanowienie SN z dnia 14 marca 1997 r., I CKN 27/97
Standard: 55985 (pełna treść orzeczenia)