Poszanowanie mienia -ingerencja zgodna z prawem
Konwencyjne prawo do poszanowania mienia
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Zakres pojęcia przewidywalności w dużym stopniu zależy od treści danego przepisu, obszaru, jaki ma objąć swym zakresem, oraz od liczby i statusu osób, do których jest skierowany. Prawo może nadal spełniać wymóg przewidywalności, nawet jeżeli dana osoba musi skorzystać z pomocy prawnej, by ocenić, w stopniu, jaki jest uzasadniony w danych okolicznościach, konsekwencje, jakie może pociągnąć za sobą dane działanie. Ma to szczególnie zastosowanie w stosunku do osób prowadzących działalność profesjonalną, które są przyzwyczajone do konieczności postępowania z dużą ostrożnością przy wykonywaniu swojego zawodu. Z tego tytułu można oczekiwać, że ze szczególną uwagą podejdą do oceny ryzyka, jakie pociąga za sobą dane działanie (zobacz Cantoni przeciwko Francji, 15 listopada 1996 roku, Raporty o orzeczeniach i postanowieniach 1996V; Soros przeciwko Francji, nr 50425/06, 6 października 2011 roku).
Aras przeciwko Turcji Nr 2 (Skarga nr 15065/07)
Standard: 4413
Trybunał pragnie powtórzyć, że art. 1 Protokołu nr 1 wymaga, aby wszelka ingerencja ze strony władz publicznych w prawo do poszanowania mienia była zgodna z prawem: w istocie, zdanie drugie akapitu pierwszego tego artykułu upoważnia do pozbawienia własności „na warunkach przewidzianych przez ustawę”. Co więcej, praworządność, jedna z podstawowych zasad społeczeństwa demokratycznego, stanowi nieodłączny element wszystkich artykułów Konwencji (zob. Były Król Grecji i Inni przeciwko Grecji [Wielka Izba] (meritum sprawy), skarga nr 25701/94, ETPC 2000-XII, oraz Broniowski przeciwko Polsce [Wielka Izba], skarga nr 31443/96, § 147, ETPC 2004‑V).
Jednakże istnienie podstawy prawnej w przepisach prawa krajowego samo w sobie nie wystarcza, aby zasada legalności została spełniona. Dodatkowo, podstawa prawna musi posiadać pewną określoną cechę – mianowicie, musi ona pozostawać w zgodności z zasadami praworządności i zapewniać gwarancje zabezpieczające przed arbitralnością.
Należy zatem stwierdzić, że oprócz zgodności z przepisami prawa krajowego Układającego się Państwa, normy prawne, na podstawie których dochodzi do pozbawienia własności, muszą także odznaczać się wystarczającym poziomem przystępności, dokładności i przewidywalności w zakresie ich stosowania (zob. Guiso-Gallisay przeciwko Włochom, nr 58858/00, 8 grudnia 2005). Trybunał wskazał dodatkowo, że podobne warunki mają zastosowanie także do ingerencji w prawo do poszanowania mienia.
Co się tyczy koncepcji „przewidywalności”, jej zakres uzależniony jest w znacznej mierze od treści danego instrumentu, obszaru, do jakiego ma on mieć zastosowanie, oraz od liczby i statusu jego adresatów (zob. mutatis mutandis sprawa Sud Fondi S.r.l. i Inni przeciwko Włochom, skarga nr 75909/01, 20 stycznia 2009). W szczególności, zasadę można będzie uznać za „przewidywalną” w sytuacji, kiedy zapewniać ona będzie ochronę przed przypadkami arbitralnej ingerencji ze strony władz publicznych (zob. Centro Europa 7 S.r.l. i Di Stefano przeciwko Włochom [Wielka Izba], skarga nr 38433/09, ETPC–2012). Na podobnej zasadzie, przepisy właściwego prawa muszą zapewniać minimalne zabezpieczenia o charakterze proceduralnym, które będą współmierne do znaczenia, jakie przypisuje się danej zasadzie (zob. mutatis mutandis sprawa Sanoma Uitgevers B.V. przeciwko Holandii [Wielka Izba], skarga nr 38224/03, 14 września 2010; Vistiņš i Perepjolkins przeciwko Łotwie [Wielka Izba], skarga nr 71243/01, 25 października 2012).
R.Sz. przeciwko Węgrom (Skarga nr 41838/11)
Standard: 4412