Poszanowanie mienia - ingerencja w prawo własności

Artykuł 1 Protokołu nr 1 do Konwencji obejmuje trzy odrębne reguły. Pierwsza, wyrażona w pierwszym zdaniu pierwszego akapitu, ma charakter ogólny i określa zasadę pokojowego korzystania z mienia. Reguła druga, sformułowana w drugim zdaniu tego samego akapitu, dotyczy możliwości pozbawienia osoby mienia, przy spełnieniu pewnych warunków. Trzecia, zawarta w drugim akapicie, uznaje, że Umawiające się Państwa mają prawo, między innymi, do uregulowania sposobu korzystania z własności zgodnie z interesem powszechnym. Reguła druga i trzecia, które dotyczą szczególnych przypadków ingerencji w prawo do pokojowego korzystania z własności – muszą być interpretowane w świetle ogólnej zasady określonej w regule pierwszej (patrz, między innymi, Immobiliare Saffi przeciwko Włochom [GC], nr 22774/93, ECHR 1999-V; Barbara Wiśniewska przeciwko Polsce, nr 9072/02, 29 listopada 2011).

Jak to już Trybunał wielokrotnie stwierdzał – ingerencja w prawo własności musi być nakazana prawem i realizować jeden lub więcej uprawnionych celów. Ponadto, musi istnieć rozsądna relacja proporcjonalności pomiędzy zastosowanymi środkami a wyznaczonymi celami. Innymi słowy, Trybunał musi ustalić czy znaleziono sprawiedliwą równowagę pomiędzy wymogami interesu powszechnego, a interesami zaangażowanych osób indywidualnych. Wymóg zachowania takiej równowagi nie jest spełniony w przypadku jeżeli dana osoba lub osoby musiały ponieść osobisty i niewspółmierny ciężar (patrz James i Inni przeciwko Zjednoczonemu Królestwu, 21 lutego 1986, Seria A nr 98; Schirmer przeciwko Polsce, nr 68880/01, 21 września 2004; Wieczorek przeciwko Polsce, nr 18176/05, 8 grudnia 2009; porównaj dla kontrastu Ian Edgar (Liverpool) Limited przeciwko Zjednoczonemu Królestwu (dec.), nr 37683/97, 25 stycznia 2000).

Nowakowski przeciwko Polsce (Skarga nr 55167/11)

Standard: 4411

Nota źródłowa