Swoboda stron w zakresie wyboru formy czynności prawnej (art. 60 k.c.)

Zgodnie z zasadą swobody formy (art. 60 k.c.) - z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych - oświadczenia woli mogą być składane w sposób dorozumiany, co dotyczy również rozwiązania umowy (por. m.in. wyrok SN z dnia 18 czerwca 2010 r., V CSK 430/09). 

W drodze umowy strony mogą wyłączyć inter partes swobodę formy (art. 76 zdanie pierwsze k.c.). Jednak także w przypadku, gdy strony zastrzegły w umowie, że określona czynność między nimi ma być dokonana w szczególnej formie (art. 76 k.c.) dopuszczalna jest konkludentna zmiana lub rozwiązanie umowy o formie (pactum de forma). Nastąpi to przez dokonanie w innej formie tej czynności prawnej, którą strony objęły wymogiem formy określonym w umowie o formie. Woli takiej nie można domniemywać, a jej ustalenie wymaga wnikliwego badania woli stron w tym zakresie w okolicznościach konkretnej sprawy (por. orz. SN z dnia 29 września 1952 r., C 2036/52 oraz wyroki SN z dnia 15 maja 1980 r., II CR 110/80, z dnia 23 stycznia 2003 r., II CKN 1335/00, z dnia 20 września 2005 r., III PK 83/05 i z dnia 17 maja 2013 r., I CSK 505/12).

 Wyrok SN z dnia 24 kwietnia 2019 r., IV CSK 333/18

Standard: 65958 (pełna treść orzeczenia)

Przepis art. 60 k.c. określa możliwe sposoby wyrażania woli przez osoby dokonujące czynności prawnej, nie jest on natomiast przepisem stanowiącym podstawę dokonywania wykładni odnośnie do treści złożonych przez te osoby oświadczeń woli.

Reguły określania sposobów wyrażania woli przez osoby dokonujące czynności prawnej, oraz badania treści (dokonywania wykładni) złożonych przez nie oświadczeń woli to dwie odrębne kwestie jurydyczne, których nie należy ze sobą utożsamiać ani traktować zamiennie. Pierwszą z nich reguluje art. 60 k.c., natomiast drugą – art. 65 § 1 i 2 k.c.

Wyrok SN z dnia 17 maja 2013 r., I CSK 505/12

Standard: 65959 (pełna treść orzeczenia)