Imigranci - zezwolenie na osiedlenie się
Azyl; Imigranci (art. 56 Konstytucji)
Jeżeli Układające się Państwo toleruje obecność cudzoziemca na swoim terytorium, pozwalając mu oczekiwać na decyzję w sprawie wniosku o zezwolenie na pobyt, odwołania od dotyczącej go decyzji lub nowego wniosku o zezwolenie na pobyt, Państwo takie umożliwia temu cudzoziemcowi bycie częścią społeczeństwa kraju przyjmującego, tworzenie relacji oraz założenie tam rodziny. Nie oznacza to jednak, że władze tego Układającego się Państwa stają się w rezultacie automatycznie zobowiązane na mocy art. 8 Konwencji do zezwolenia wspomnianemu cudzoziemcowi na osiedlenie się w ich kraju. Podobnie też, postawienie władz państwa przyjmującego przed kwestią życia rodzinnego jako faktem dokonanym nie pociąga za sobą zobowiązania tych władz na mocy art. 8 Konwencji do zezwolenia skarżącej na osiedlenie się w przedmiotowym państwie. Trybunał orzekł już, że co do zasady osoby w takiej sytuacji nie mają prawa oczekiwać, że zostanie im przyznane prawo pobytu (zob. Chandra i Inni przeciwko Holandii (dec.), skarga nr 53102/99, 13 maja 2003 r.; Benamar przeciwko Holandii (dec.), skarga nr 43786/04, 5 kwietnia 2005 r.; Priya przeciwko Danii (dec.), skarga nr 13594/03, 6 lipca 2006 r.; Rodrigues da Silva i Hoogkamer przeciwko Holandii, skarga nr 50435/99, § 43, ETPC 2006-I; Darren Omoregie i Inni przeciwko Norwegii, nr 265/07, § 64, 31 lipca 2008 r.; oraz B.V. przeciwko Szwecji (dec.), nr 57442/11, 13 listopada 2012 r.).
Jeunesse przeciwko HolandiiI (Skarga nr 12738/10)
Standard: 4399