Przyspieszone procedury azylowe

Trybunał przyznaje, że przyspieszone procedury azylowe, które opracowało wiele Państw europejskich, mogą ułatwiać rozpatrywanie wniosków stanowiących ewidentne nadużycie lub oczywiście bezzasadnych.

Trybunał miał już z resztą okazję stwierdzić, że ponowne rozpatrzenie wniosku o azyl w trybie priorytetowym nie pozbawia zatrzymanego cudzoziemca możliwości szczegółowej kontroli, jeżeli pierwszy wniosek podlegał kompletnemu rozpatrzeniu w ramach normalnej procedury azylowej (Sultani przeciwko Francji, skarga nr 45223/05, ETPC 2007-IV (fragmenty)). W przedmiotowej sprawie, a szczególnie w przypadku pierwszych trzynastu skarżących wspomnianych w paragrafie 44 powyżej, Trybunał zauważa jednak, że 27 stycznia 2011 r. sąd Audiencia Nacional nakazał Administracji tymczasowe wstrzymanie wydalenia na czas rozpatrywania przedłożonych wniosków o zastosowanie środków tymczasowych. Następnego dnia Audiencia Nacional postanowił jednak oddalić wskazane wyżej wnioski o zawieszenie wykonania decyzji o wydaleniu wydanych w stosunku do wspomnianych skarżących. Sąd uznał, że argumenty przedstawione na poparcie ich odwołania nie pozwalają na stwierdzenie istnienia w ich przypadku sytuacji szczególnie niecierpiących zwłoki, które mogłyby uzasadniać zawieszenie wszelkiego wydalenia z terytorium kraju, ani powodujących utratę skuteczności postępowania co do istoty sprawy w przypadku wykonania przedmiotowych decyzji o wydaleniu.

Trybunał stwierdza, że w przypadku rozpatrywanej sprawy przyspieszony tryb postępowania nie pozwolił skarżącym na przedstawienie szczegółowych informacji dotyczących tych kwestii, a była to ich jedyna możliwość zawieszenia wykonania procedury wydalenia, ponieważ postępowanie co do istoty sprawy samo w sobie nie miało skutku zawieszającego. Choć Trybunał dostrzega wagę szybkiego działania środków, uważa on, że szybkość ta nie może być uznana za ważniejszą od skuteczności niezbędnych gwarancji proceduralnych mających na celu ochronę skarżących przed odesłaniem do Maroka (I.M. przeciwko Francji).

Trybunał uważa, że jeżeli dany środek nie ma skutku zawieszającego lub jeżeli wniosek o zawieszenie zostaje oddalony, w przypadku spraw dotyczących wydalenia, które nawiązują do art. 2 i 3 Konwencji i w odniesieniu do których Trybunał postanowił zastosować art. 39 Regulaminu, konieczne jest, aby sądy działały szczególnie szybko i starannie oraz aby orzekały co do istoty w krótkim czasie. Jeżeli tak się nie dzieje, środek odwoławczy traci skuteczność.

Trybunał zdaje sobie sprawę z konieczności dysponowania przez Państwa, w których wiele osób ubiega się o azyl, środkami wymaganymi do stawienia czoła takiej sytuacji, zdaje sobie również sprawę z ryzyka przeciążenia systemu. Niemniej podobnie jak art. 6 Konwencji, art. 13 zobowiązuje Umawiające się Państwa do zorganizowania ich sądownictwa w taki sposób, aby umożliwić wypełnianie przez nie wymogów przewidzianych w tym przepisie (zob. na zasadzie mutatis mutandis Süßmann przeciwko Niemcom, 16 września 1996, Zbiór wyroków i decyzji 1996-IV).

A.C. i inni przeciwko Hiszpanii (Skarga nr 6528/11)

Standard: 4395

Nota źródłowa