Niedopuszczalność zrzeczenia się ochrony przed dyskryminacją
Zakaz dyskryminacji (art. 32 ust. 2 konstytucji)
Zgodnie z orzecznictwem Trybunału, zrzeczenie się prawa zagwarantowanego w Konwencji - jeżeli takie zrzeczenie jest dopuszczalne - musi nastąpić w sposób jednoznaczny, gdy osoba zrzekająca się posiada pełną wiedzę na temat faktów, tj. na podstawie świadomej zgody (zob. sprawę Pfeifer i Plankl przeciwko Austrii, 25 lutego 1992, Seria A nr 227) bez przymusu (zob. Deweer przeciwko Belgii, 27 lutego 1980, Seria A nr 35).
Wobec zasadniczego znaczenia zakazu dyskryminacji (zob. Nachova i inni, op. cit., § 145 oraz Timishev, op. cit., § 56) Wielka Izba uważa, że niedopuszczalne jest zrzeczenie się prawa do ochrony przed dyskryminacja rasową, ponieważ byłoby to sprzeczne z ważnym interesem publicznym (zob. mutatis mutandis sprawę Hermi przeciwko Włochom [Wielka Izba], skarga nr 18114/02, ETPC 2006-XII).
D.H. i inni przeciwko Republice Czeskiej (Skarga nr 57325/00)
Standard: 4375