Zapobieganie wykorzystywaniu zasad Konwencji w celu niweczenia praw i wolności zawartych w Konwencji

Trybunał przypomina, że generalnym celem art. 17 jest zapobieżenie wykorzystywaniu przez grupy totalitarne (w ich własnym interesie) zasad sformułowanych w Konwencji. Aby osiągnąć ten cel nie jest konieczne pozbawienie wszystkich gwarantowanych praw i wolności tych osób, które są uznane za zaangażowane w działalność nakierowaną na zniwelowanie któregokolwiek z praw i wolności.

Artykuł 17 obejmuje zasadniczo te prawa, które przywołane, mogłyby ułatwić próbę oparcia o nie uprawnienia do angażowania się osobiście w działania zmierzające do zniweczenia jakiegokolwiek z praw i wolności zawartych w Konwencji (zob. J. Glimmerveen i J. Hagenbeek przeciwko Niderlandom, nr 8348/78 i 8406/78, Decyzja Komisji z 11 października 1979 r., Decisions and Reports 18, s. 187; Roger Garaudy p. Francji (dec.), nr 65831/01, 24 czerwca 2003 r.).

Odnosząc się do faktów niniejszej sprawy Trybunał zauważa, że regulamin Stowarzyszenia Narodowo-Patriotycznego Polaków Poszkodowanych przez Bolszewizm i Syjonizm zawierał w punktach 6, 12 i 15 twierdzenia zarzucające prześladowania Polaków przez Żydów oraz sugerujące istnienie nierówności pomiędzy nimi. Trybunał zgadza się z Rządem, że idee te mogą być postrzegane jako ożywiające antysemityzm. Rasistowskie nastawienie skarżących wynika także z antysemickiej wymowy niektórych twierdzeń zawartych w stanowiskach złożonych przed Trybunałem. Trybunał jest zatem przekonany, że dowody w niniejszej sprawie uzasadniają konieczność przywołania artykułu 17 (cf. United Communist Party of Turkey i inni przeciwko Turcji, wyrok z 30 stycznia 1998 r., Reports of Judgments and Decisions 1998-I).

Skarżący usiłowali zasadniczo skorzystać z art. 11 jako podstawy w Konwencji dla uprawnienia do angażowania się w działalność sprzeczną z tekstem i duchem Konwencji. Przyznanie im takiej możliwości prowadziłoby do zniweczenia praw i wolności wymienionych w Konwencji. W konsekwencji Trybunał uważa, że skarżący nie mogą, z przyczyn zawartych w art. 17 Konwencji, opierać się na art. 11 Konwencji w celu zakwestionowania zakazu utworzenia Stowarzyszenia Narodowo-Patriotycznego Polaków Poszkodowanych przez Bolszewizm i Syjonizm.

Skarżący zarzucali ponadto na podstawie art. 14 Konwencji w związku z art. 11, że „sądownictwo tzw. III Rzeczypospolitej kontrolowane przez żydowskie interesy” zakazało utworzenia stowarzyszeń przez etnicznych Polaków.

Trybunał stwierdza, że składając skargę, która sformułowana jest w antysemickich i obraźliwych słowach, skarżący zasadniczo usiłowali skorzystać z art. 14 w związku z art. 11 jako podstawy w Konwencji dla uprawnienia do angażowania się w działalność sprzeczną z tekstem i duchem Konwencji. Przyznanie im takiej możliwości prowadziłoby do zniweczenia praw i wolności wymienionych w Konwencji. W konsekwencji Trybunał uważa, że skarżący nie mogą z przyczyn zawartych w art. 17 Konwencji opierać się na art. 14 w związku z art. 11 Konwencji.

W. P. i inni przeciwko Polsce (Skarga nr 42264/98)

Standard: 4688

Nota źródłowa