Bezprawność na gruncie prawa cywilnego
Stosunek cywilnoprawny jako przedmiot regulacji kodeksu cywilnego (art. 1 k.c.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Bezprawność, jako przedmiotowa cecha czynu sprawcy, tradycyjnie ujmowana jest jako sprzeczność z obowiązującym porządkiem prawnym, obejmującym nakazy i zakazy wynikające, przede wszystkim, z normy prawnej, a także nakazy i zakazy wynikające z norm moralnych i obyczajowych, określanych jako „zasady współżycia społecznego” lub „dobre obyczaje”.
Bezprawność zaniechania występuje tylko wtedy, gdy istniał nakaz działania (współdziałania), zakaz zaniechania albo zakaz sprowadzenia skutku, jaki przez zaniechanie może być sprowadzony (por. wyrok SN z 19 lutego 2003 r., V CKN 1681/00).
Wyrok SA w Warszawie z dnia 12 kwietnia 2018 r., V ACa 1185/17
Standard: 53194 (pełna treść orzeczenia)
Bezprawność można rozpatrywać w rozumieniu wąskim i szerokim. W pierwszym z nich bezprawne są czyny naruszające przepisy ustawy, w drugie – także takie, które naruszają zasady współżycia społecznego i zasady moralne.
Tradycyjnie bezprawność ujmowana jest jako sprzeczność z obowiązującym porządkiem prawnym.
Bezprawność zaniechania następuje wówczas, gdy istniał nakaz działania, zakaz zaniechania, czy zakaz sprowadzenia skutku, jaki przez zaniechanie może wystąpić.
Wyrok SR Szczecin-Prawobrzeże i Zachód z dnia 22 marca 2017 r., III C 1104/16
Standard: 53195 (pełna treść orzeczenia)