Oskarżenie dla celów art. 6 ust. 1 Konwencji
Europejska Konwencja Praw Człowieka
Trybunał najpierw wskazuje, że gwarancje zawarte w Artykule 6 § 3 stanowią szczególne zastosowanie zasad ogólnych z § 1 tego Artykułu a zatem należy przeprowadzić ich łączną analizę (zob. miedzy innymi Deweer przeciwko Belgii, 27 luty 1980 roku, Seria A nr 35; Doorson przeciwko Niderlandom, 26 marzec 1996 roku, Zbiór 1996‑II; oraz Artico przeciwko Włochom, 13 maj 1980 roku, Seria A nr 37).
Zgodnie z orzecznictwem Trybunału, „oskarżenie”, dla celów art. 6 ust. 1 Konwencji, można zdefiniować jako „oficjalne poinformowanie osoby przez właściwy organ o podejrzeniach, iż popełniła ona przestępstwo”. Definicja ta odpowiada też testowi na to, czy „sytuacja [podejrzanego] została istotnie naruszona” (zob. Deweer).
Acatrinei przeciwko Rumunii (Skarga nr 18540/04)
Standard: 4299
„Oskarżenie”, dla celów art. 6 ust. 1 Konwencji, można zdefiniować jako „oficjalne poinformowanie osoby przez właściwy organ o podejrzeniach, iż popełniła ona przestępstwo”. Definicja ta odpowiada też testowi na to, czy „sytuacja [podejrzanego] została istotnie naruszona” (porównaj wyżej wspomniany wyrok Deweer, s. 24).
Przy ocenie, czy długość postępowania w konkretnej sprawie była „rozsądna” należy badać okoliczności sprawy, biorąc pod uwagę kryteria wynikające z orzecznictwa Trybunału, a w szczególności stopień skomplikowania sprawy, zachowanie skarżącego oraz zachowanie organów właściwych do jej rozpatrzenia, które to zachowanie w przedmiotowej sprawie domaga się całościowej oceny (porównaj, wśród wielu innych orzeczeń, wyrok Cesarini przeciwko Włochom z 12 października 1992, Seria A nr 245-B).
Włoch przeciwko Polsce (Skarga nr 33475/08)
Standard: 4298