Wyłączenie prawomocności postanowienia podlegającego rozpoznaniu przez sąd II instancji mimo niedopuszczalności odrębnego zaskarżenia (art. 363 § 2 k.p.c.)

Zgodnie z art. 363 § 2 k.p.c., mimo niedopuszczalności odrębnego zaskarżenia, nie stają się prawomocne postanowienia podlegające rozpoznaniu przez sąd drugiej instancji, gdy sąd ten rozpoznaje sprawę, w której zostały one wydane. Znaczenie tego przepisu jest w doktrynie łączone z art. 380 k.p.c., przy czym przyjmuje się, że następuje przesunięcie chwili uprawomocnienia się omawianych postanowień do momentu uprawomocnienia się orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie. Jeśli zatem zaskarżeniu (kasacją) podlega postanowienie sądu drugiej instancji, chwila prawomocności postanowień poprzedzających wydanie zaskarżonego orzeczenia zrównuje się z chwilą wydania orzeczenia przez Sąd Najwyższy.

Przyjęcie, że w postępowaniu przed Sądem Najwyższym art. 380 k.p.c. nie ma zastosowania, prowadziłoby więc do wniosku, iż nie ma w tym postępowaniu zastosowania także art. 363 § 2 k.p.c., a to z kolei oznaczałoby, że wszystkie postanowienia sądu drugiej instancji stają się prawomocne od chwili ich wydania i są dla Sądu Najwyższego wiążące (art. 363 § 1 i art. 365 k.p.c.).

Uchwała SN z dnia 31 maja 2000 r., III ZP 1/00

Standard: 52393 (pełna treść orzeczenia)