Osadzenie w pojedynczej celi
Cele mieszkalne skazanego (art. 110 k.k.w.)
Nie można wykluczyć, że nałożenie kary umieszczenia w celi izolacyjnej, na więźnia odbywającego karę pozbawienia wolności tak, jak skarżący, za naruszenie wewnętrznego regulaminu więziennego w celu utrzymania dyscypliny więziennej może być uznane za środek stricte dyscyplinujący, a zatem poza zakresem Artykułu 6 (zob. Štitić przeciwko Chorwacji, nr 29660/03, 8 listopada 2007).
Lewandowski przeciwko Polsce (Skarga nr 66484/09)
Standard: 4260
Chociaż zakaz kontaktów z innymi więźniami podyktowany względami bezpieczeństwa i ochrony lub będący wynikiem kary dyscyplinarnej, może w pewnych okolicznościach być uzasadniony, osadzenie w pojedynczej celi, nawet w przypadku, gdy wiąże się z relatywną izolacją, nie może być stosowane wobec więźnia przez czas nieokreślony. Należy poszukiwać rozwiązań alternatywnych do celi izolacyjnej dla osób uznanych za niebezpieczne, których osadzenie w zwykłych jednostkach penitencjarnych w warunkach zwykłego rygoru jest niewłaściwe (zob. Ramirez Sanchez).
Ponadto, w celu uniknięcia ryzyka arbitralności należy podać istotne powody przedłużenia długotrwałego okresu izolacji. Decyzja w przedmiocie utrzymania niniejszego środka powinna zatem umożliwić ustalenie, czy władze dokonały ponownej oceny biorąc pod uwagę wszelkie zmiany w okolicznościach, sytuacji skarżącego oraz jego zachowaniu. Uzasadnienie powinno być coraz bardziej szczegółowe wraz z upływem czasu. Rzeczywiście, osadzenie w celi izolacyjnej, które jest formą “uwięzienia w więzieniu”, powinno być stosowane jedynie w wyjątkowych okolicznościach oraz po zastosowaniu wszelkich środków zapobiegawczych zgodnie z paragrafem 53.1 Europejskich Reguł Więziennych przyjętych prze Komitet Ministrów w dniu 11 stycznia 2006 roku (zob. Öcalan; Ramirez Sanchez; Messina (nr 2) przeciwko Włochom (dec.), skarga nr 25498/94, ECHR 1999-V, z kolejnymi odniesieniami; oraz Csüllög przeciwko Węgrom).
Piechowicz przeciwko Polsce (Skarga nr 20071/07)
Standard: 4253