Kara dożywotniego pozbawienia wolności
Kara dożywotniego pozbawienia wolności (art. 32 pkt 5 k.k.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Kara dożywotniego pozbawienia wolności spełnia funkcję quasi-eliminacyjną i zasadniczo winna być orzekana wobec sprawców przestępstw, którym trudno przypisywać możliwości resocjalizacyjne, a nadto w sytuacji istotnego braku okoliczności łagodzących. Karę taką orzeka się wobec oskarżonych ocenianych wyjątkowo negatywnie na tle sprawców podobnych przestępstw.
Jest ona karą o charakterze izolacyjnym, zabezpieczającym społeczeństwo przed niebezpiecznymi sprawcami najpoważniejszych przestępstw, powinna być traktowana jako kara o charakterze wyjątkowym, a stosowana wobec sprawców najbardziej zdemoralizowanych, co do których osiągnięcie celów wychowawczych kary jest co najmniej problematyczne" (por. wyrok SA w Białymstoku z dnia 28 kwietnia 2017 r., II AKa 41/17; tak również wyrok SA w Warszawie z dnia 7 grudnia 2015 r., II AKa 333/15).
Przesłanki uzasadniające sięgnięcie po tę szczególną karę w odniesieniu do konkretnego sprawcy, muszą zostać ustalone i umotywowane przy uwzględnieniu wszystkich dyrektyw wymiaru kary sformułowanych przez ustawodawcę.
Postanowienie SN z dnia 26 lutego 2020 r., V KK 382/19
Standard: 46089 (pełna treść orzeczenia)
Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 7 grudnia 2015 r. II AKa 333/15 wskazał, iż "Karę dożywotniego pozbawienia wolności należy stosować w wypadkach najcięższych tylko wówczas, gdy w konkretnej sprawie ustalony został szczególnie wysoki stopień społecznego niebezpieczeństwa przypisanej zbrodni, głębokie zdemoralizowanie sprawcy, gdy okoliczności obciążające zdecydowanie przeważają nad okolicznościami łagodzącymi i tylko w przypadku, w którym nawet kara 25 lat pozbawienia wolności nie byłaby wystarczająca dla realizacji wszystkich celów kary."
Podobnie Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z dnia 31 marca 2016 r. II AKa 23/16 "Karę dożywotniego pozbawienia wolności jako swego rodzaju karę eliminacyjną orzeka się, gdy brak jest okoliczności łagodzących, a istnieje negatywna prognoza co do możliwości resocjalizowania sprawcy, to jest wtedy, gdy tylko taka kara jest zdolna zabezpieczyć społeczeństwo przed ewentualną przyszłą agresją sprawcy.
Dodać należy, że zasadniczo kara taka winna być orzekana wobec sprawców przestępstw, którym trudno przypisywać możliwości resocjalizacyjne, a nadto w sytuacji istotnego braku okoliczności łagodzących. Karę taką orzeka się wobec oskarżonych ocenianych wyjątkowo negatywnie na tle sprawców podobnych przestępstw. Powinna więc być stosowana wobec sprawców najbardziej zdemoralizowanych, co do których osiągnięcie celów wychowawczych kary jest co najmniej wątpliwe."
Oskarżony zabił swoją dziewczynę. Młodą bo 24 letnią, pełną życia i planów kobietę. Zabrał córkę swoim rodzicom, siostrę rodzeństwu. Zabił, bo nie chciał zwrócić zabranych jej wyniku kradzieży pieniędzy. Oskarżony zniszczył najcenniejsze dobro chronione prawem, czyli życie ludzkie, okazując swoim czynem w stopniu maksymalnym lekceważenie dla zupełnie zasadniczych, podstawowych norm postępowania. Pozbawiając życia młodą kobietę, swoją dziewczynę wywołał ogromną traumę i niepowetowaną stratę dla jej najbliższych, głównie w aspekcie więzi uczuciowej, która to nigdy nie zostanie zrekompensowana. Tym samym, w ocenie Sądu Apelacyjnego wymierzona kara jest słuszna i ukształtowana zgodnie z dyrektywami art. 53 k.k.
Wyrok SA w Szczecinie z dnia 26 kwietnia 2017 r., II AKa 191/16
Standard: 16244 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 40995
Standard: 24010