Odpowiedzialność karna i normatywna treść przepisów prawa karnego
Charakterystyka postępowania karnego (art. 1 k.p.k.)
Artykuł 7 Konwencji nie ogranicza się do zakazu wstecznego stosowania prawa karnego na niekorzyść oskarżonego: obejmuje on również, w bardziej ogólnym sensie, zasadę, że tylko prawo może definiować przestępstwo i określać karę (nullum crimen, nulla poena sine lege), a ponadto również zasadę, że prawo karne nie może być szeroko interpretowane na niekorzyść oskarżonego. Z zasad tych wynika, że przestępstwo musi być wyraźnie zdefiniowane przez prawo. Wymóg ten jest spełniony, gdy osoba może się dowiedzieć na podstawie treści danego przepisu oraz, jeżeli jest to konieczne, przy pomocy jego interpretacji przez orzecznictwo sądowe, za jakie działania i zaniechania poniesie odpowiedzialność karną (zobacz Veeber przeciwko Estonii (nr 2), nr 45771/99, ECHR 2003I).
Mówiąc o „prawie”, artykuł 7 nawiązuje do tego samego pojęcia, do którego w innych miejscach odnosi się Konwencja używając tego terminu, pojęcia, które obejmuje prawo ustawowe, a także orzecznictwo i przewiduje wymogi jakościowe, a mianowicie dostępności i przewidywalności (zobacz Del Rio Prada). Jednakże, w Państwach-Stronach Konwencji, progresywny rozwój prawa karnego w oparciu o orzecznictwo sądowe stanowi dobrze ugruntowany i niezbędny element tradycji prawnej. A zatem, nie można interpretować artykułu 7 Konwencji jako niedopuszczającego stopniowego wyjaśniania zasad odpowiedzialności karnej poprzez sądową interpretację poszczególnych spraw, pod warunkiem, że jej wynik jest zgodny z istotą przestępstwa i może być w granicach rozsądku przewidziany (zobacz Del Rio Prada).
Aras przeciwko Turcji (Nr 2) (Skarga nr 15065/07)
Standard: 4272