Kurator osoby prawnej (art. 42 k.c.) a kurator rejestrowy (art. 26 u. KRS)

Warunkiem ustanowienia kuratora rejestrowego jest bezczynność osoby prawnej i niewykonywanie przez nią obowiązków rejestrowych mimo przeprowadzenia w pełni postępowania przymuszającego, o którym mowa w art. 24 ustawy o KRS. 

Zakres zastosowania art. 26 ust. 1 ustawy o KRS i art. 42 k.c. jest inny. Powoduje on, że przepisy te wzajemnie się uzupełniają i nie ma przesłanek do stwierdzenia, że pierwszy z nich ma charakter normy szczególnej (por. postanowienie SN z dnia 30 maja 2008 r., III CZP 40/08).

W powołanym postanowieniu Sąd Najwyższy wskazał, że zakres kompetencji kuratora ustanowionego na podstawie art. 42 k.c., inaczej niż w przypadku kuratora rejestrowego, jest określany w zaświadczeniu wydanym przez sąd opiekuńczy (art. 604 k.p.c.), co przy ocenie zakresu jego umocowania wymaga uwzględnienia treści tego zaświadczenia. Legitymacja do wszczęcia odpowiedniego postępowania sądowego jest określana przez przepisy prawa materialnego.

Art. 42 § 2 k.c. stanowi, że kurator powinien postarać się niezwłocznie o powołanie organów osoby prawnej, a w razie potrzeby o jej likwidację.

Art. 42 k.c. wskazuje dostatecznie na legitymację kuratora do wszczęcia postępowania sadowego, które mogłoby doprowadzić do urzeczywistnienia celu określonego w tym przepisie.

O istnieniu legitymacji kuratora ustanowionego na podstawie art. 42 k.c. do domagania się rozwiązania spółki nie może decydować zagadnienie właściwości sądu, w tym ocena właściwości funkcjonalnej sądu.

Wyrok SA w Gdańsku z dnia 28 września 2010 r., I ACa 733/10

Standard: 50145 (pełna treść orzeczenia)