Naruszenie prawa do wolności podczas doprowadzenia do izby wytrzeźwień
Podstawy doprowadzona do izby wytrzeźwień (art. 40 u.w.t.p.a.) Zadośćuczynienie z tytułu pozbawienia wolności (art. 445 § 2 k.c.) Zażalenie na zatrzymanie (art 246 k.p.k.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Przedmiotem sprawy z 4 kwietnia 2000 r. Witold Litwa p. Polsce (skarga nr 26629/95) był art. 5 ust. 1 lit. e EKPC, a ściślej przesłanki zgodnego z prawem pozbawienia wolności alkoholików. ETPCz przesądził, że ratio legis art. 5 ust. 1 EKPC wskazuje na prawidłowe rozumienie wyrażenia "alkoholik" w takim sensie, iż przedmiot i cel tego przepisu nie może być interpretowany jako zezwalający jedynie na pozbawienie wolności "alkoholika" w sensie ścisłym, tj. oznaczającym osobę będącą w klinicznym stanie alkoholizmu.
Na mocy wskazanego przepisu można umieszczać w izolacji także osobę nie zdiagnozowaną jako "alkoholik", ale której zachowanie się pod wpływem alkoholu stanowi zagrożenie dla porządku publicznego bądź dla niej samej. Wyrok w tej sprawie wszedł do klasyki orzecznictwa strasburskiego, jest przywoływany w kolejnych sprawach (np. w wyroku z 8 czerwca 2004 r. w sprawie Hilda Hafsteindottir p. Islandii, nr 40905/98). Jednocześnie, w omawianym wyroku ETPCz zdecydował, że w rozstrzyganym przypadku - pomimo rozszerzającej interpretacji pojęcia "alkoholiczki" z art. 5 ust. 1 lit. e EKPC doszło do naruszenia wobec arbitralności czynności policjantów, którzy mogli użyć w tym zdarzeniu wobec nietrzeźwego innego, łagodniejszego środka (np. zabranie do ośrodka opieki społecznej lub do swojego miejsca zamieszkania).
Wyrok TK z dnia 23 listopada 2016 r., K 6/14
Standard: 4754 (pełna treść orzeczenia)
Art. 40 ust. 1 i 2 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi nie zawiera odesłania do art. 552 § 4 k.p.k. Osobie doprowadzonej na podstawie art. 40 ust. 1 i 2 ustawy do izby wytrzeźwień, społecznego zakładu służby zdrowia, a w razie braku izby wytrzeźwień do jednostki Policji, nie przysługują uprawnienia przewidziane w Kodeksie postępowania karnego dla osoby zatrzymanej.
Nie znaczy to jednak, że osoba niesłusznie zatrzymana przez funkcjonariusza państwowego, które nie miało charakteru zatrzymania procesowego i niesłusznie przez to pozbawiona wolności, nie może dochodzić naprawienia spowodowanej tym szkody (w tym zadośćuczynienia za doznaną krzywdę – art. 445 § 2 k.c.).
W sytuacji wnioskodawcy, gdyby uznać, że pozbawienie go wolności w wyniku interwencji funkcjonariuszy Policji w dniu 3 sierpnia 2011 r. było działaniem bezpodstawnym i tym samym bezprawnym, to wnioskodawcy służyłoby roszczenie od Skarbu Państwa na podstawie art. 417 k.c.
Wyrok SA w Wrocławiu z dnia 21 listopada 2012 r., II AKa 332/12
Standard: 88799 (pełna treść orzeczenia)