Rzeczowość argumentacji profesjonalnego pełnomocnika w formułowaniu środków zaskrażenia

Uzasadnienie podstaw kasacyjnych oraz wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania powinno być zwięzłe, rzeczowe, jasne i emocjonalnie neutralne. Liczne, podnoszone ponad potrzebę zarzuty oraz rozwlekłe rozważania i argumenty, zajmujące wiele stron, powtarzane i akcentowane w różnych miejscach uzasadnienia, z reguły odbierają skardze kasacyjnej siłę przekonywania i osłabiają jej procesową skuteczność. 

W praktyce Sądu Najwyższego notuje się coraz częściej bardzo liczne przypadki skarg zajmujących wiele stron druku, często nieznormalizowanego, zawierających liczne zarzuty oraz rozwlekłe wywody i argumenty, niejednokrotnie opatrywane przypisami i cytatami, powtarzane i akcentowane w wielu miejscach uzasadnienia (por. postanowienie SN z dnia 15 stycznia 2010 r., III CSK 260/09). Całość robi wówczas wrażenie kompozycji mającej na celu ukrycie słabości argumentów przez mnożenie ich albo jałowe powtarzanie, przez dodawanie im racji, której nie mają, a także przez nienaturalną sublimację poprawności (trafności) jurydycznej, co – paradoksalnie – odsłania bezzasadność skargi oraz zawartych w niej wniosków (nihil probat qui nimium probat).

Bezwzględny przymus adwokacko-radcowski, nakłada na pełnomocników procesowych obowiązek spełniania najwyższych standardów zawodowych, wśród których jest także zachowanie podstawowych standardów argumentacji prawniczej oraz wymagań języka prawnego. Język prawny (sądowy), będący odmianą języka urzędowego stosowanego w wypowiedziach związanych z formalnymi kontaktami społecznymi, a więc także w kontaktach z sądami (scil. z Sądem Najwyższym), służy regulowaniu i egzekwowaniu zachowań społecznych według ich wzorców ustanowionych przez prawo, należy zatem przyjąć, że musi on także spełniać podstawowe wymagania warsztatowe. Należy do nich zwięzłość stylu, rzeczowość i adekwatność argumentacji, trafny i selektywny dobór zarzutów oraz emocjonalna indyferentność języka. Spełnianie tych wymagań przez profesjonalnych pełnomocników, legitymujących się najwyższymi walorami zawodowymi, jest jednak nie tylko powinnością ich warsztatu, ale stanowi także czynnik tworzący dobre obyczaje, w tym obyczaje sądowe. Obowiązek ich przestrzegania przy dokonywaniu czynności procesowych wynika z art. 3 k.p.c.

Postanowienie SN z dnia 18 grudnia 2013 r., III CSK 311/13

Standard: 50067 (pełna treść orzeczenia)

Wywód w skardze - zajmujący łącznie prawie 50 stron - stanowczo wykracza poza rzeczową potrzebę postępowania kasacyjnego i przypomina raczej naukową dysertację opatrzoną przypisami niż środek zaskarżenia, który powinien się charakteryzować zwięzłością argumentów oraz przejrzystością i trafnością zarzutów.

Postanowienie SN z dnia 15 stycznia 2010 r., III CSK 260/09

Standard: 74014 (pełna treść orzeczenia)