Postanowienie z dnia 2010-01-15 sygn. III CSK 260/09

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt III CSK 260/09

Postanowienie

dnia 15 stycznia 2010 r.

Wywód skargi kasacyjnej – zajmujący 50 stron, opatrzony przypisami i mający cechy dysertacji naukowej – wykracza poza rzeczową potrzebę postępowania kasacyjnego oraz istotę środka zaskarżenia, który powinien się charakteryzować zwięzłością argumentów oraz przejrzystością i trafnością zarzutów.

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Jacek Gudowski

w sprawie z powództwa A. D.

przeciwko Skarbowi Państwa-Prokuraturze Okręgowej w Krakowie

o zapłatę,

na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 15 stycznia 2010 r., na skutek skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 1 kwietnia 2009 r., sygn. akt I ACa 212/09,

odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania i zasądza od powoda na rzecz Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa kwotę 3600 zł (trzy tysiące sześćset zł) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Powód A. D. wniósł skargę kasacyjną od wyroku Sądu Apelacyjnego w […] z dnia 14 maja 2009 r., podnosząc jako okoliczności uzasadniające przyjęcie jej do rozpoznania występowanie w sprawie istotnych zagadnień prawnych sprowadzających się do pytań:

"czy za bezprawne - w rozumieniu art. 417 k.c. w brzmieniu zarówno przed, jak i po wejściu w życie ustawy nowelizującej - należy uznać wyłącznie zachowania sprzeczne z wyraźnym nakazem lub zakazem wynikającym z normy prawnej, czy pojęcie to należy odnieść także do zachowań sprzecznych z zasadami współżycia społecznego lub dobrymi obyczajami; czy art. 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze (Dz. U. z 2002 r. Nr 21, poz. 206) odsyła do zasad współżycia społecznego, oraz czy naruszenie tych zasad w trakcie prowadzenia przez Prokuraturę postępowania karnego pozostające w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą osoby, przeciwko której postępowania było prowadzone, uzasadnia odpowiedzialność odszkodowawczą Skarbu Państwa na podstawie powołanego przepisu;

czy bezprawne zachowanie o charakterze ciągłym, zapoczątkowane przed wejściem w życie Konstytucji oraz ustawy nowelizującej zakończone po 2004 r. skutkuje odpowiedzialnością Skarbu Państwa nawet wtedy, gdy skarżący nie wykazał zawinionego charakteru działań strony pozwanej w okresie przed wejściem w życie Konstytucji, ale wykazał jego niezgodność z prawem, czy też stoi temu na przeszkodzie zasada nieretroakcji prawa;

a także czy art. 417 k.c. w związku z art. 77 ust. 1 Konstytucji dotyczą również szkody niemajątkowej oraz czy przesłanki przyznania zadośćuczynienia za krzywdę powstałą w związku z bezprawnym naruszeniem dóbr osobistych (art. 448 k.c.) przy wykonywaniu władzy publicznej są takie same jak przesłanki przyznania odszkodowania na gruncie art. 417 k.c., czy też w zakresie kompetencji szkody niemajątkowej zachowania organu władzy publicznej musi być nie tylko bezprawne, ale także zawinione."

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 398⁹ § 1 k.p.c., Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona.

Jeżeli skarżący wskazuje jako okoliczność uzasadniającą przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania występowanie w sprawie istotnego zagadnienia prawnego, powinien sformułować to zagadnienie, przytoczyć argumenty prowadzące do niejednolitych wniosków oraz uzasadnić jego istotny charakter. Sąd Najwyższy wyjaśnił, że zagadnienie prawne jest istotne, gdy ma znaczenie dla rozwoju prawa lub znaczenie precedensowe dla rozstrzygnięcia podobnych spraw, pojęcie "istotności" bowiem oznacza jego doniosłość wyrażającą się rangą problemu prawnego oraz jego znaczeniem wykraczającym poza potrzeby rozstrzygnięcia jednostkowej sprawy (postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 10 grudnia 2003 r. V CZ 123/2003 niepubl., z dnia 7 stycznia 2005 r. I CZ 183/2004 Izba Cywilna Biuletyn Sądu Najwyższego 2005/11, z dnia 23 października 2002 r. II CK 12/2002 niepubl.).

Sformułowane przez skarżącego w skardze zagadnienie prawne nie ma tych cech, a zawarty w niej wywód - zajmujący łącznie prawie 50 stron - stanowczo wykracza poza rzeczową potrzebę postępowania kasacyjnego i przypomina raczej naukową dysertację opatrzoną przypisami niż środek zaskarżenia, który powinien się charakteryzować zwięzłością argumentów oraz przejrzystością i trafnością zarzutów. Przedstawiony w skardze problem prawny, sprowadza się w istocie do próby weryfikacji prawidłowości zastosowania przez Sąd drugiej instancji art. 417 k.c. w związku z art. 77 ust. 1 Konstytucji w konkretnej, indywidualnej sprawie. Nie można więc przyjąć, że skarga spełnia cel publiczny, a więc że rozstrzygnięcie zawartego w niej zagadnienia prawnego będzie miało znaczenia dla rozstrzygania spraw o podobnym charakterze.

W tej sytuacji, wobec braku przesłanek uzasadniających przyjęcie skargi do rozpoznania, Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji (art. 398⁹ § 2 k.p.c.).

O kosztach postępowania kasacyjnego rozstrzygnięto na podstawie art. 98 w związku z art. 391 § 1 i 398²¹ k.p.c.