Niewykonanie zobowiązania jako czyn bezprawny w znaczeniu art. 415 k.c.

Naruszenie treści zobowiązania samo w sobie nie jest deliktem. Jakkolwiek przepis art. 443 k.c. dopuszcza istnienie zbiegu podstaw odpowiedzialności ex contractu i ex delicto, zezwala więc na zakwalifikowanie niewykonania umowy jako czynu niedozwolonego, jednakże nie zwalnia ze spełnienia, w toku takiej operacji, wszystkich przesłanek, które ma spełniać dane zachowanie, aby można było je uznać za czyn niedozwolony.

Niewykonanie umowy może stanowić czyn niedozwolony w znaczeniu art. 415 k.c., wówczas, gdy sprawca szkody naruszył obowiązek powszechny, ciążący na każdym.

Niewykonanie zatem zobowiązania samo przez się nie może być uznane za działanie bezprawne w rozumieniu art. 415 k.c. Taka jego kwalifikacja jest uzasadniona więc tylko wtedy, gdy jednocześnie następuje naruszenie obowiązku powszechnego (por. wyroki SN: z dnia 10 października 1997 r., III CKN 202/97, z dnia 3 czerwca 1981 r. IV CR 18/81).

W odpowiedzialności deliktowej przymiot poszkodowanego ma ten, kogo chroniła naruszona norma prawa powszechnie obowiązującego.

Wyrok SN z dnia 9 września 2020 r., II CSK 757/18

Standard: 49050 (pełna treść orzeczenia)

Niewykonanie zobowiązania nie jest samo przez się działaniem bezprawnym w rozumieniu istotnym dla zastosowania art. 415 k.c.

Wyrok SN z dnia 6 lutego 2018 r., IV CSK 72/17

Standard: 68242 (pełna treść orzeczenia)