Dobra wiara w razie wyłącznego, niezgodnego z art. 206 k.c. korzystania z rzeczy

Irrelewantne - także z punktu widzenia oceny dobrej wiary - jest to, czy współwłaściciel zdawał sobie sprawę (powinien zdawać sobie sprawę) z władania "ponad udział", każda bowiem "wyłączność", nie bazująca na zgodzie uprawnionych, jest w świetle art. 206 k.c. bezprawna. Bezprawność ta uzasadnia nie tylko nakazanie pozwanemu dopuszczenie do współposiadania na zasadach określonych w art. 206 k.c., ale i zasądzenie od niego na podstawie art. 224 § 2 lub art. 224 § 2 w związku z art. 225 k.c. wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy wspólnej w zakresie, do którego nie uprawnia art. 206 k.c. (por. uchwała SN z dnia 13 marca 2008 r., ‎III CZP 3/08).

Postanowienie SN z dnia 24 stycznia 2023 r., II CSKP 490/22

Standard: 70222 (pełna treść orzeczenia)

W razie wyłącznego, niezgodnego z art. 206 k.c. - nieopartego na zgodzie pozostałych współwłaścicieli - władania rzeczą lub jej częścią, o dobrej albo złej wierze może decydować jedynie stan świadomości posiadacza co do nieistnienia tej zgody, a nie co do władania "ponad udział".

Jeżeli podstawą wyłącznego władania lokalem była zgoda współwłaścicieli, o złej wierze można by mówić tylko wtedy, gdyby zgoda ta została skutecznie cofnięta, o czym wyłączny posiadacz wiedział albo wiedzieć powinien.

Postanowienie SN z dnia 27 lutego 2020 r., III CSK 84/19

Standard: 48165 (pełna treść orzeczenia)