Termin zawity do dochodzenia roszczenia z art. 746 k.p.c.

Obowiązany może dochodzić naprawienia szkody tylko w odrębnym postępowaniu wszczętym w terminie jednego roku od powstania roszczenia. Termin ten jest zawity, albowiem ustawa wiąże z jego upływem skutek w postaci wygaśnięcia roszczenia odszkodowawczego.

Przyjęcie przez ustawodawcę w art. 746 § 1 in fine k.p.c., że roszczenie o naprawienie szkody wygasa, a nie ulega przedawnieniu wynika po pierwsze z surowego charakteru odpowiedzialności uprawnionego, po drugie zaś z leżącej u podstaw instytucji zabezpieczenia roszczenia, idei ochrony interesów uprawnionego przed skutkami przedłużającego się postępowania sądowego w sytuacji uprawdopodobnienia zasadności dochodzonego prawa lub roszczenia. Jeśli więc okaże się z różnych przyczyn, że zabezpieczone roszczenie uprawnionego nie zostało ostatecznie uwzględnione, a w wyniku wykonania zabezpieczenia powstała szkoda w majątku obowiązanego, to uznając oczywistą konieczność jej zrekompensowania przez uprawnionego, ustawodawca przyjął koncepcję terminu zawitego a nie terminu przedawnienia do dochodzenia tego roszczenia przez zobowiązanego, co wydaje się zabiegiem w pełni świadomym.

Zawezwanie do próby ugodowej nie przerywa biegu terminu zawitego do dochodzenia roszczenia przewidzianego w art. 746 § 1 in fine k.p.c. (art. 123 § 1 pkt 1 k.c.).

Wyrok SN z dnia 21 lipca 2016 r., II CSK 575/15

Standard: 47578 (pełna treść orzeczenia)

Materialnoprawny charakter art. 746 k.p.c. nie jest kwestionowany ani w nauce, ani w orzecznictwie sądowym.

Uchwała SN z dnia 4 lipca 1973 r., III CZP 28/73

Standard: 53683 (pełna treść orzeczenia)