Umowa jurysdykcyjna na podstawie art. 25 rozp. nr 1215/2012

Zgodnie z art. 25 ust. 1 rozporządzenia nr 1215/2012 kwestie wątpliwości dotyczących ważności umowy jurysdykcyjnej pod względem materialnym należy rozstrzygać zgodnie z prawem państwa członkowskiego, w którym znajduje się sąd lub sądy wskazane w umowie ( lex fori prorogati), włączając w to normy kolizyjne tego państwa członkowskiego (pkt 20 motywów do rozporządzenia). Oznacza to, że postępowanie sądu krajowego powinno być dwuetapowe: w pierwszej kolejności konieczne jest ustalenie właściwej normy kolizyjnej, a następnie dokonanie oceny ważności umowy prorogacyjnej pod względem właściwych dla niej norm prawa materialnego.

Przepisy rozporządzenia nie definiują pojęcia „materialna nieważność umowy prorogacyjnej”, lecz zgodnie ze stanowiskiem doktryny powinno ono podlegać wykładni autonomicznej (p or. J. Zatorska w: Komentarz do rozporządzenia nr 1215/2012 w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych, 2015 r., SIP LEX, kom. do art. 25, pkt. 7);

Sąd Najwyższy w uzasadnieniu postanowienia z dnia 23 marca 2018 r., I CSK 363/17 wskazał – z powołaniem się na orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej – że przepis art. 25 rozporządzenia nr 1215/2012 wymaga, aby strony osiągnęły porozumienie (konsens) co do prorogacji lub derogacji jurysdykcji krajowej, a zatem sąd krajowy musi zatem w pierwszej kolejności ocenić, czy klauzula mająca uzasadniać jego jurysdykcję krajową stanowi wyraz rzeczywistego porozumienia między stronami, które zostało wyrażone dostatecznie jasno i precyzyjnie, zaś wymagania co do formy umowy jurysdykcyjnej mają zapewnić, że porozumienie takie zostało rzeczywiście osiągnięte;

Postanowienie SR w Tarnowie  z dnia 11 kwietnia 2024 r., V GC 129/24

Standard: 80324 (pełna treść orzeczenia)