Sprostowanie oczywistego błędu zawartego w piśmie procesowym

W przepisach kodeksu postępowania cywilnego uwzględniono jedynie dopuszczalność sprostowania w wyroku niedokładności, błędów pisarskich albo rachunkowych lub innych oczywistych omyłek przez sąd z urzędu (art. 350 § 1 k.p.c.). Pochodzące od stron (ich pełnomocników) pisma procesowe (art. 125 k.p.c.) mogą być poprawiane lub uzupełniane w wyniku dostrzeżenia, że na skutek niezachowania warunków formalnych nie mogą one uzyskać prawidłowego biegu (art. 130 § 1 k.p.c.). Nawet jednak, gdyby dopuścić (co jest czynione w praktyce) możliwość dokonania zmian w piśmie przez wnoszącego je, to może to być skuteczne w otwartym terminie do jego wniesienia (jeśli jest zakreślony).

W postanowieniu z dnia 5 maja 1980 r., III CRN 133/80 Sąd Najwyższy stwierdził nawet, że "nie jest oczywistą omyłką w rozumieniu art. 350 § 1 k.p.c. wadliwe zastosowanie przez sąd przepisu obowiązującego prawa, choćby wadliwość ta była najzupełniej oczywista.

To samo odnieść trzeba do takiej próby sprostowania pisma procesowego o takim znaczeniu, jak kasacja do Sądu Najwyższego, sporządzana przez fachowego pełnomocnika. Nie ma tu bowiem miejsca sprostowanie oczywistego błędu pisarskiego ale zmiana pierwotnej podstawy kasacji na inną, przez wskazanie przepisu poprzednio nie powołanego.

Wyrok SN z dnia 4 kwietnia 2000 r., V CKN 4/00

Standard: 45958 (pełna treść orzeczenia)