Podstawy prawne zadośćuczynienia za krzywdę

Naprawienia szkody niemajątkowej (zadośćuczynienia za krzywdę) można żądać tylko w wypadkach przewidzianych przez ustawę, a więc de lege lata w ramach reżimu odpowiedzialności deliktowej (por. art. 445 i art. 448 k.c.) oraz - na podstawie art. 50 ust. 2 ustawy z dnia 24 listopada 2017 r. o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych, tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 548 z późn. zm.) - jako zadośćuczynienia za zmarnowany urlop (por. uchwała SN z dnia 19 listopada 2010 r., III CZP 79/10).

Wyrok SN z dnia 30 czerwca 2020 r., III CSK 343/17

Standard: 45666 (pełna treść orzeczenia)

W obowiązującym stanie prawnym zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę może być przyznane jedynie w wypadkach wskazanych w ustawie. Poza takimi wypadkami przewidzianymi w przepisach szczególnych (np. w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych, w ustawie o zakładach opieki zdrowotnej), kodeks cywilny dopuszcza przyznanie zadośćuczynienia pieniężnego jedynie w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia (art. 445 § 1 w zw. z art. 444 § 1), w wypadku pozbawienia wolności oraz w wypadku skłonienia za pomocą podstępu, gwałtu lub nadużycia stosunku zależności do poddania się czynowi nierządnemu (art. 445 § 2 w zw. z § 1) oraz w razie naruszenia dobra osobistego (art. 24 § 1 zd. trzecie i art. 448).

Przewidziane w art. 4172 k.c. naprawienie szkody wyrządzonej na osobie przez przyznanie zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę obejmuje jedynie przypadki zgodnego z prawem wykonywania władzy publicznej i krzywdy, za wyrządzenie której przysługuje zadośćuczynienie według innych przepisów kodeksu.

W obowiązującym stanie prawnym nie ma podstawy do przyznania zadośćuczynienia pieniężnego za doznanie krzywdy w postaci cierpień moralnych.

Postanowienie SN z dnia 20 stycznia 2011 r., IV CNP 88/10

Standard: 70872 (pełna treść orzeczenia)