Działalność fundacji po śmierci fundatora

Fundacje są bowiem ustanawiane dla realizacji godnych ochrony celów społecznie lub gospodarczo użytecznych (art. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1984 r. o fundacjach, jedn. tekst: Dz. U. z 1991 r. Nr 46, poz. 203), a nie dla korzyści majątkowych fundatora. W ujęciu modelowym, fundacja powinna trwać także po śmierci (lub utracie bytu prawnego) fundatora, dopóki istnieją cele godne wspierania.

Fundator, wykładając własne środki dla jej ustanowienia, może odnieść w zasadzie tylko korzyść moralną. Dlatego w statutach fundacji ustanawianych dla działania w dłuższej perspektywie fundatorzy nie wiążą bezwzględnie składu organów z własnymi decyzjami. Takie postanowienie statutu może bowiem w razie utraty bytu prawnego (śmierci) fundatora uniemożliwić powołanie jej organów i działanie fundacji. Zarówno brak organów, jak i nieuchronne wyczerpanie środków, prowadzą do likwidacji fundacji. W pierwszym wypadku, w drodze pośredniej - przy zastosowaniu art. 42 § 1 i 2 k.c., a w drugim przy zastosowaniu trybu przewidzianego w art. 15 ust. 1 lub 2 ustawy o fundacjach.

Uchwała SN z dnia 18 kwietnia 2000 r., III CZP 9/00

Standard: 45196 (pełna treść orzeczenia)