Wysłuchanie biegłych na rozprawie i uniemożliwienie uczestnikowi zadawania biegłym pytań

Sąd Najwyższy konsekwentnie wyjaśnia, iż biegły powinien być wezwany na rozprawę niezależnie od tego, czy sąd zlecił mu opracowanie opinii ustnej czy pisemnej. Taki sposób postępowania, realizujący zasady bezpośredniości i kontradyktoryjności, pozwala stronom i sądowi na zadanie biegłemu pytań w kwestiach wynikłych na tle jego opinii pisemnej, co służy usunięciu wątpliwości mogących powstać u osób niedysponujących wiedzą fachową z danej dziedziny wiedzy i usunięciu wynikających z jej treści niejasności i sprzeczności (orz. SN z dnia 15 lutego 1958 r., 1 CR 392/57  oraz wyroki SN z dnia 14 stycznia 1970 r., II CR 609/69, z dnia 9 marca 1964 r., II PR 42/64, z dnia 14 listopada 1983 r., I CR 332/83, z dnia 29 lipca 1998 r., II UKN 149/98, z dnia 2 grudnia 2011 r., III CSK 60/11 i z dnia 14 listopada 2013 r., IV CSK 135/13).

W sytuacji więc, w której opinia biegłych złożona w postępowaniu apelacyjnym stała się podstawą odmiennych wniosków niż poczynione przez sąd pierwszej instancji, a jej wpływ na wynik sprawy był oczywisty, zaniechanie wysłuchania biegłych na rozprawie i uniemożliwienie uczestnikowi zadawania biegłym pytań stanowi istotne uchybienie procesowe, co w powiązaniu z argumentacją dotyczącą bezpodstawnego pozbawienia uczestnika osobistego udziału w rozprawie apelacyjnej, prowadzi do wniosku, że w postępowaniu apelacyjnym uczestnik został pozbawiony możności obrony swoich praw, ze skutkiem nieważności postępowania.

Postanowienie SN z dnia 14 listopada 2019 r., IV CSK 131/19

Standard: 45034 (pełna treść orzeczenia)