Zobowiązanie do złożenia określonego wyliczenia jako "dowód" zebrany w postępowaniu apelacyjnym.

Zobowiązanie powoda przez sąd apelacyjny do złożenia określonego wyliczenia nie prowadzi do powstania "dowodu" zebranego w postępowaniu apelacyjnym.

Nie można uznać "zestawienia" za dowód. Nie był to bowiem pochodzący od strony dokument (art. 245 k.p.c. - zwłaszcza, gdy strona powoływała się na niedopuszczalność przyjęcia nakazanych założeń jego sporządzenia) lub dokument znajdujący się w jej posiadaniu (art. 248 § 1 k.p.c.), nie był to również wyciąg z ksiąg powodowego przedsiębiorstwa (art. 208 § 1 pkt 5 k.p.c.). Nie było to także  przyznanie faktów, o jakim mowa w art. 229 k.p.c., mogące stanowić ewentualny element "materiału zebranego w postępowaniu apelacyjnym" (art. 382 k.p.c.).

W tej sytuacji, gdy wyliczenie nie może stanowić dowodu, zbędne staje się - w istocie - rozważanie, czy "dowód" taki mógł być przeprowadzony przez sąd drugiej instancji z urzędu. Tu bowiem także odpowiedź musiałaby zresztą być negatywna. 

Oznacza to trafność podstawy naruszenia art. 382 k.p.c., gdyż jakikolwiek "materiał" nie został prawidłowo zebrany w postępowaniu apelacyjnym, stanowiąc uzasadnioną podstawę poczynienia ustaleń odmiennych niż dokonane przez sąd pierwszej instancji. 

Wyrok SN z dnia 11 stycznia 1999 r., II CKN 121/98

Standard: 45022 (pełna treść orzeczenia)