Zastosowanie art. 362 k.c. w odniesieniu do kary umownej
Przyczynienie się poszkodowanego do powstania lub zwiększenia szkody (art. 362 k.c.) Surogat odszkodowania; miarkowanie kary umownej (art. 484 k.c.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Sąd Apelacyjny podziela powszechnie akceptowany w orzecznictwie pogląd, zgodnie z którym przepis art. 362 k.c. nie może znaleźć zastosowania do kary umownej, ponieważ przesłanką uzasadniającą zapłatę kary umownej nie jest szkoda, lecz niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania, za które ponosi odpowiedzialność dłużnik (wyrok SN z dnia 16 kwietnia 2010 r., IV CSK 494/09, wyrok SN z dnia 4 marca 2008 r., IV CSK 457/07, wyrok SN z dnia 8 lipca 2004 r., IV CK 522/03).
Tym samym wskazany przepis nie mógł zostać naruszony przez Sąd pierwszej instancji. Kwestia domniemanego braku współdziałania powoda w wykonaniu zobowiązania mogłaby nabrać znaczenia jedynie przy ewentualnym miarkowaniu kary umownej, przy czym pozwany nie wykazał istnienia takich okoliczności, w świetle których postawa powoda mogłaby zostać ujemnie oceniona.
Wyrok SA w Białymstoku z dnia 23 marca 2017 r., I ACa 881/16
Standard: 10065 (pełna treść orzeczenia)
Spór koncentruje się wokół zastosowania art. 362 k.c. do kar umownych.
Według jednego nurtu orzecznictwa, do którego można zaliczyć wyroki Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 1974 r. (II CR 788/73), z dnia 5 czerwca 1998 r. (III CKN 534/97), z dnia 9 października 2003 r. (I CK 137/02), z dnia 9 października 2003 r., V CK 319/02, niepubl.) ogólne zasady odpowiedzialności kontraktowej uzasadniają odwołanie się wprost lub odpowiednio do art. 362 k.c. dotyczącego skutków przyczynienia się poszkodowanego do powstania lub zwiększenia szkody, który może stanowić podstawę do zmniejszenia kary umownej.
W opozycji do tego poglądu przyjmuje się, że art. 362 k.c. nie może znaleźć zastosowania do kary umownej albowiem przesłanką powstania obowiązku zapłaty kary umownej nie jest szkoda lecz niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania niepieniężnego, za które odpowiedzialność ponosi dłużnik. Dlatego przyczynienie się dłużnika do powstania lub zwiększenia szkody może być brane pod uwagę tylko w ramach podstaw decydujących o miarkowaniu kary umownej na podstawie art. 484 § 2 k.c. (zob. wyroki SN z dnia 13 czerwca 2003 r., III CKN 50/01; z dnia 8 lipca 2008 r., IV CK 522/03; z dnia 4 marca 2008 r., IV CSK 457/07; z dnia 11 grudnia 2008 r., II CSK 364/08; z dnia 16 kwietnia 2010 r., IV CSK 494/09
Wyrok SN z dnia 4 września 2014 r., II CSK 709/13
Standard: 44623 (pełna treść orzeczenia)