Oznaczenie stopnia przyczynienia w sentencji wyroku

W uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 kwietnia 1970 r., III PZP 34/69, której nadano moc zasady prawnej wskazano, że w razie przyczynienia się poszkodowanego do szkody sąd określa również w sentencji stopień tego przyczynienia się. Mimo braku odpowiedniego zastrzeżenia w treści samej uchwały uzasadnienie nie pozostawia wątpliwości co do tego, że obowiązek ten odnosi się do jej punktu pierwszego (1.), dotyczącego dopuszczalności jednoczesnego ustalenia w wyroku zasądzającym świadczenie odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące powstać w przyszłości z tego samego zdarzenia. Wyjaśniono, że wyrok ustalający wiąże na przyszłość, stąd pominięcie w sentencji kwestii przyczynienia się doprowadziłoby do ustalenia niezgodnego z rzeczywistą treścią stosunków faktycznych i prawnych, leżących u jego podstaw i uniemożliwiłoby jej ponowne badanie. Oznaczenie w pozostałych wypadkach stopnia przyczynienia w sentencji wyroku jest zatem możliwe, ale nie konieczne (por. wyrok SN z dnia 18 listopada 1971 r., II CR 218/71).

Wymaganie należytego umotywowania treści rozstrzygnięcia oznacza, że sąd powinien jednoznacznie wskazać, czy i w jakim stopniu takie przyczynienie przyjął. W pierwszym rzędzie Sąd powinien zatem ustalić zakres szkody i odpowiednio odszkodowania, następnie pomniejszyć je odpowiednio do zakresu przyczynienia. Nie musi przy tym posługiwać się miernikiem procentowym, jednak poprzestanie na sformułowaniu „w znacznym stopniu” jest niewystarczające, ponadto uniemożliwia instancyjną i kasacyjną kontrolę oceny prawidłowości zastosowania art. 362 k.c. odnośnie do przesłanki „odpowiedniego zmniejszenia” obowiązku naprawienia szkody.

Wyrok SN z dnia 19 maja 2016 r., IV CSK 552/15

Standard: 44481 (pełna treść orzeczenia)

W razie przyczynienia się poszkodowanego do szkody sąd określa również w sentencji stopień tego przyczynienia się.

Uchwała SN z dnia 17 kwietnia 1970 r., III PZP 34/69

Standard: 44627 (pełna treść orzeczenia)