Dochodzenie przez pracownika roszczeń o świadczenie z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych

Ustawa o funduszu świadczeń socjalnych generalnie nie kreuje świadczeń o charakterze roszczeniowym (o takim charakterze jak wynagrodzenie za pracę lub inne świadczenia pracownicze wynikające z prawa płacowego). Wynika to ze specyfiki tych świadczeń, które stają się wymagalne dopiero po ich przyznaniu lub - rzadziej - po spełnieniu warunków do ich otrzymania.).

Świadczenia z funduszu socjalnego stanowią element szerzej rozumianego zatrudnienia, którego źródłem jest stosunek pracy. Dłużnikiem jest tu zawsze pracodawca (zob. wyrok SN z 4 lipca 2007 r., II PK 25/07).

Wyrok SN z dnia 10 marca 2021 r., II PSKP 16/21

Standard: 59638 (pełna treść orzeczenia)

Ustawa o funduszu świadczeń socjalnych generalnie nie kreuje dla pracowników świadczeń o charakterze roszczeniowym (o takim charakterze jak wynagrodzenie za pracę lub inne świadczenia pracownicze wynikające z prawa płacowego). Wynika to ze specyfiki tych świadczeń, które stają się wymagalne dopiero po ich przyznaniu przez pracodawcę lub po spełnieniu warunków do ich otrzymania. Ich przyznanie pracownikom dokonuje się według określonej kwalifikacji, która bierze pod uwagę szereg elementów (art. 8 ust. 1 ustawy). Rzadka jest sytuacja powstania bezpośrednio roszczenia o świadczenie z funduszu socjalnego. Jest tak w przypadku świadczenia urlopowego w rozumieniu ustawy, o które pracownik ma bezpośrednie roszczenie do pracodawcy, który nie tworzy funduszu i zatrudnia mniej niż 20 pracowników (art. 3 ustawy).

Świadczenia z funduszu socjalnego stanowią element szerzej rozumianego zatrudnienia, którego źródłem jest stosunek pracy. Dłużnikiem pracownika jest tu zawsze pracodawca. Do roszczeń pracownika ma zastosowanie trzyletni termin przedawnienia z art. 291 § 1 k.p.

Wyrok SN z dnia 9 grudnia 2011 r., II PK 127/11

Standard: 44179 (pełna treść orzeczenia)