Terroryzm i zorganizowana przestępczość - ogólnie
Polityka kryminalna
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Trybunał przypomina, że w pełni zdaje sobie sprawę z trudności, z jakimi muszą mierzyć się państwa w związku z ochroną ludności przed przemocą terrorystyczną, która sama w sobie stanowi poważne zagrożenie dla praw człowieka. Z tego względu Trybunał nie lekceważy stopnia niebezpieczeństwa terroryzmu oraz zagrożenia, jakie stanowi on dla społeczeństwa (zob. Othman (Abu Qatada) przeciwko Zjednoczonemu Królestwu, nr 8139/09, ETPCz 2012 r., wraz z odwołaniami tamże). W obliczu takiego zagrożenia uznaje za uprawnione, by Układające się Państwa podejmowały zdecydowane działania względem osób zaangażowanych w akty terroryzmu (ibid). Wreszcie Trybunał nie zapomina o podstawowym celu ekstradycji, jakim jest uniemożliwienie, by ukrywający się sprawcy przestępstw uniknęli sprawiedliwości, ani o korzyściach ekstradycji z perspektywy wszystkich państw w sytuacji, gdy zbrodnia przybiera szerszy wymiar międzynarodowy (zob. Soering).
Trabelsi przeciwko Belgii (Skarga nr 140/10)
Standard: 4340
Demokratyczne państwo prawne nie może ignorować rosnącego znaczenia nowych technologii, a ponadto skali ich wykorzystywania, niekiedy również w celu naruszania prawa. Wymaga to wyposażenia służb w stosowne uprawnienia i stworzenia im warunków finansowych i organizacyjnych, umożliwiających efektywną walkę z naruszeniami prawa. Organy władzy publicznej powinny dysponować prawną i faktyczną możliwością wykrywania popełnianych przestępstw i działalności skierowanej przeciwko państwu czy jego konstytucyjnym organom. Powinny one też móc wyprzedzać działania osób naruszających prawo, nie dopuszczając do wystąpienia zagrożeń. W warunkach globalnej przestępczości i przekraczającego granice państw terroryzmu czy przestępczości zorganizowanej istotna jest także prewencja zagrożeń, których wystąpienie może wyrządzić nieodwracalne straty dla dóbr prawnie chronionych.
Wyrok TK z dnia 30 lipca 2014 r., K 23/11, OTK-A 2014/7/80, Dz.U.2014/1055
Standard: 3956 (pełna treść orzeczenia)
Artykuł 3 Konwencji chroni jedną z podstawowych wartości demokratycznego społeczeństwa. Inaczej niż większość materialnych przepisów Konwencji art. 3 nie przewiduje wyjątków i żadne odstępstwa na podstawie artykułu 15 § 2 nie są możliwe nawet w przypadku wojny lub innego niebezpieczeństwa publicznego zagrażającego życiu narodu (patrz, między innymi, Soering; Selmouni, nr 25803/94, ETPC 1999-V; Labita przeciwko Włochom [WI], nr 26772/95, ETPC 2000‑IV); Ilaşcu i Inni; Shamayev i Inni oraz El-Masri; patrz również Al-Adsani przeciwko Wielkiej Brytanii [WI], nr 35763/97, ETPC 2001‑XI).
Nawet w najcięższych sytuacjach, jak walka z terroryzmem i zorganizowaną przestępczością, Konwencja bezwzględnie zakazuje stosowania tortur i nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania, niezależnie od postępowania danych osób (patrz, Chahal przeciwko Wielkiej Brytanii, 15 listopada 1996 roku, Reports 1996-V; Labita; Öcalan przeciwko Turcji [WI], nr 46221/99, ETPC 2005‑IV oraz El-Masri).
Chociaż śledztwa w sprawie przestępstw terrorystycznych niewątpliwie stawiają przed władzami szczególne problemy, nie oznacza to jednak, że władze posiadają carte blanche w ramach art. 5 w związku z aresztowaniami podejrzanych i przetrzymywaniu ich w aresztach policyjnych bez skutecznej kontroli sądów krajowych oraz, w ostatecznej instancji, ze strony konwencyjnych organów kontrolnych, zawsze gdy uważają że mają do czynienia z przestępstwem o charakterze terrorystycznym (patrz Aksoy oraz El-Masri).
Husayn (Abu Zubaydah) przeciwko (Skarga nr 7511/13)
Standard: 4339
Standard: 3957 (pełna treść orzeczenia)