Poświadczenie nieprawdy we wniosku kredytowym co do braku zadłużenia

"Wystawienie" przez oskarżonego dokumentu w postaci wniosku kredytowego i podanie w nim nieprawdy o braku zadłużenia (polegające zresztą na skreśleniu lub podkreśleniu odpowiedniej rubryki w druczku wniosków kredytowych) nie dotyczyło sfery interesów osób trzecich, którym oskarżony coś by "potwierdzał" (np. okres pracy swemu pracownikowi, czy dokonanie dostawy swemu kontrahentowi), nie można jego oświadczenia, będącego ofertą, zmierzającą do zawarcia umowy cywilnoprawnej o udzielenie kredytu, w której zawarte były nieprawdziwe dane, uznać za poświadczenie nieprawdy w "wystawionym dokumencie", i to przez osobę do tego "uprawnioną", a więc nie można uznać, by oskarżony wyczerpał swym działaniem znamiona przestępstwa przewidzianego w art. 266 § 1 k.k. [art. 266 § 1 k.k.].

Inna osoba" wymieniona obok funkcjonariusza publicznego ma spełniać owe czynności jakby w uzupełnieniu kompetencji tego funkcjonariusza i dlatego musi być do tego "upoważniona". Upoważnienie to musi odnosić się do "poświadczania" ("zaświadczania", "potwierdzania") osobie trzeciej jakichś okoliczności, mających znaczenie prawne, a nie do "oświadczenia" ich we własnym interesie. 

Wyrok SN z dnia 24 października 1996 r., V KKN 147/96

Standard: 43535 (pełna treść orzeczenia)