Cenzura i nadzór nad korespondencją

Pewien poziom kontroli korespondencji i łączności osadzonych jest wymagany i nie jest to samo w sobie niezgodne z Konwencją, biorąc pod uwagę zwyczajne i uzasadnione wymagania dotyczące pozbawienia wolności (zob. Piechowicz). Pozostaje zatem upewnić się, czy ingerencja była konieczna w demokratycznym społeczeństwie, zgodnie z wymogami artykułu 8 ust. 2 Konwencji.

Trybunał zauważa, że ​​władze krajowe miały istotne powody dla ustanowienia i utrzymania praktyki otwierania i czytania korespondencji skarżącego oraz monitorowania i kontrolowania jego rozmów telefonicznych i wizyt. Trybunał nie znajduje żadnych powodów, by wątpić, że kontrola korespondencji skarżącego była przeprowadzana w celu zapewnienia, że ​​nie zawierała ona materiałów, które mogłyby być szkodliwe dla bezpieczeństwa zakładu karnego lub bezpieczeństwa innych osób lub mieć charakter przestępczy. Skarżący nie przedstawił żadnych informacji, takich jak na przykład charakter lub tematyka przedmiotowych listów, które mogłyby wykazać, że zaskarżona ingerencja nie była "konieczna w demokratycznym społeczeństwie", nie wykazał przed Trybunałem, że cenzura jego korespondencji była nieuzasadniona na podstawie artykułu 8 Konwencji. Z tego wynika, że ta część skargi jest niedopuszczalna jako oczywiście bezzasadna i musi zostać odrzucona zgodnie z artykułem 35 §§ 3 (a) i 4 Konwencji.

Klibisz przeciwko Polsce (Skarga nr 2235/02)

Standard: 8234

Nota źródłowa