Kasacja od postanowienia o złożeniu przedmiotu do depozytu, wydanego w trybie art. 231 § 1 k.p.k.

Wydanego na podstawie art. 200 k.p.k. [art. 231 § 1 k.p.k.] orzeczenia o złożeniu przedmiotu do depozytu sądowego albo o oddaniu go na przechowanie osobie godnej zaufania nie można uważać za "kończące postępowanie" w rozumieniu związanym z treścią art. 463 § 1 k.p.k. [art. 519 k.p.k.] Prawnoprocesowa istota takiego rozstrzygnięcia jest określona przez to, że złożenie do depozytu sądowego (oddanie na przechowanie) określonego przedmiotu wcale nie stwarza trwałej sytuacji prawnej, następuje ono przecież tylko na pewien czas, a mianowicie - verba legis - "do wyjaśnienia uprawnienia do odbioru" danego przedmiotu.

Krótko mówiąc, ponieważ interesujące tu orzeczenie ma charakter "tymczasowy" i nie stanowi definitywnego rozstrzygnięcia kwestii zwrotu osobie uprawnionej przedmiotu zbędnego dla postępowania karnego, przeto brak jest podstaw do uznania, że "kończy" ono postępowanie w tej kwestii. Z tego też względu Sąd Wojewódzki słusznie uznał, że zaskarżone in concreto kasacją postanowienie ma charakter "incydentalny" i "nie kończy postępowania w sprawie dowodów rzeczowych", a w związku z tym - nie będąc "orzeczeniem sądu odwoławczego kończącym postępowanie sądowe" - nie podlega zaskarżeniu w trybie kasacji.

Postanowienie SN z dnia 25 lipca 1997 r., II KZ 90/97

Standard: 42932 (pełna treść orzeczenia)