Niekaralność świadka koronnego

Art. 9 ust. 1 ustawy o świadku koronnym określa materialnoprawne konsekwencje dla osoby, która uzyskała status świadka koronnego, stanowiąc, że nie podlega ona karze za przestępstwa określone w art. 1, w których uczestniczyła i które jako świadek koronny ujawniła w trybie określonym ustawą. Odnosić je należy wyłącznie do przestępstw wymienionych w art. 1 ustawy, a nie także do innych przestępstw, nie wymienionych w tym przepisie, za popełnienie których, w razie ich ewentualnego ujawnienia, świadek koronny ponosić musi odpowiedzialność karną na zasadach ogólnych.

Przepisy art. 9 ust. 1 oraz art. 3 ust. 1 pkt. 2 wyraźnie odwołują się bowiem do art. 1 ustawy o świadku koronnym. Stąd wniosek, że nałożony w art. 3 ust. 1 pkt 1 na podejrzanego, który ma być świadkiem koronnym, obowiązek przekazania organowi prowadzącemu postępowanie przygotowawcze informacji, o których mowa w pkt 2, dotyczy wyłącznie przestępstw określonych w art. 1 ustawy, a nie innych przestępstw, nie objętych ustawą o świadku koronnym, choćby popełnionych w zorganizowanej grupie albo związku mającym na celu popełnianie przestępstw. Oczywiste jest, że obowiązek ten nie może także dotyczyć przestępstw określonych w art. 4 pkt 1-3 ustawy o świadku koronnym, co do których działanie tej ustawy zostało wyłączone.

Uchwała SN z dnia 21 grudnia 1999 r., I KZP 44/99

Standard: 42790 (pełna treść orzeczenia)