Podtrzymanie oskarżenia prywatnego przez pokrzywdzonego, który nie wniósł oskarżenia (art. 60 § 4 k.p.k.)

O ile czyn zarzucony Pawłowi D. w akcie oskarżenia, zakwalifikowany na podstawie art. 158 § 1 k.k., stanowi przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego, o tyle ściganie czynu polegającego na naruszeniu nietykalności cielesnej, wypełniającego dyspozycję art. 217 § 1 k.k. odbywa się – zgodnie z treścią § 3 tego unormowania – z oskarżenia prywatnego. Do osądu takiego czynu może więc dojść tylko wówczas, gdy pokrzywdzony wystąpi z prywatną skargą (art. 59 § 1 k.p.k.), bądź też, jeżeli prokurator obejmie ten czyn ściganiem publicznym (art. 60 § 1 k.p.k.), albo jeżeli, w razie odstąpienia prokuratora od ścigania przestępstwa prywatnoskargowego, dojdzie do podtrzymania oskarżenia przez osobę pokrzywdzoną (art. 60 § 4 k.p.k.).

Prawidłowe postępowanie – w razie ustalenia przez sąd możliwości oceny prawnej czynu, zarzucanego jako przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego, według przepisu stanowiącego o jego ściganiu z oskarżenia prywatnego – powinno ujmować odebranie od prokuratora wyraźnego oświadczenia w przedmiocie ewentualnego popierania oskarżenia o taki czyn, a w razie jego rezygnacji, odebranie jednoznacznego stanowiska od pokrzywdzonego.

Wyrok SN z dnia 21 października 2010 r., V KK 287/10

Standard: 42643 (pełna treść orzeczenia)

Sytuacja procesowa określona w art. 60 § 4 k.p.k. zachodzi tylko wtedy, gdy w sprawie o przestępstwo ścigane z oskarżenia prywatnego prokurator wszczął postępowanie z urzędu, bez uprzedniego wyrażenia przez pokrzywdzonego woli co do wszczęcia postępowania karnego przeciwko sprawcy takiego przestępstwa bądź przez wniesienie oskarżenia do sądu, bądź złożenie skargi lub zawiadomienia o takim przestępstwie do prokuratora albo do Policji.

Przepis art. 60 § 4 k.p.k. nie ma natomiast zastosowania, jeżeli pokrzywdzony przed upływem terminu przedawnienia, przewidzianego w art. 101 § 2 k.k., złożył do prokuratora skargę przeciwko określonej osobie o popełnienie przestępstwa – niezależnie od tego, czy jest ono ścigane z oskarżenia publicznego czy prywatnego – a prokurator odstąpił prawomocnie od ścigania wobec stwierdzenia, że przestępstwo ścigane jest z oskarżenia prywatnego, i uznał, iż interes społeczny nie wymaga jego działania z urzędu w myśl art. 60 § 1 k.p.k. (por. uchwałę SN z dnia 20 kwietnia 1974 r., VI KZP 55/73).

Wyrok SN z dnia 21 grudnia 2007 r., IV KK 321/07

Standard: 42641 (pełna treść orzeczenia)